Hallo ik ben manuela uit Enschede en ik ben 2 maatjes verloren mijn eerste maatje was Blacky daar heb ik lief en leed meegedeeld toen mijn vader is overleden heb ik aan hem echt een vriend gehad hij wist precies hoe ik me voelde en wanneer ik verdriet had dan trooste hij mij ik heb al een hele tijd gezegd dat hij een bobbel aan zijn zij haden iedereen zei tegen mij dat ik me dat verbeelde en dat heb ik toen maar geloofd maar hij kon altijd heel goed springen en op een geven moment lukte dat niet meer en toen gingen andere mensen mij ook geloven dat er iets niet in orde was maar toen was het eigenlijk al te laat hij had een tumor aan de lever en aan de milt en had maar een kleine kans dat hij het zou overleven maar toch waren er mensen die nog voor hem wilden vechten maar het had geen nut want wij gingen voor de tweede keer naar de dierenarts en die vroeg toen aan mij wat ik nu eigenlijk wilde want er moest wel wat gebeuren aan hem want zo doorleven dat kon natuurlijk niet en dat wist ik ook wel maar toen ik vertelde dat ik hem wilde laten inslapen vroeg de dierenarts mij of het misschien een kwestie was van geld maar dat was het niet en dat heb ik oo gezegd en toen noemde de dierenarts mij niet met zoveel woorden maar het kwam er wel op neer dat ik een dierenbeul was dat ik hem wilde laten inslapen maar uiteindelijk heeft hij toch besloten om het te doen en toen kreeg ik wel gelijk want hij vertelde tegen mij dat hij Blacky echt niet had kunnen helpen aangezien hij geen bloed meer had en Blacky moest toen een spuit recht in zijn hart krijgen want hij wilde niet sterven en dat deed mij zoveel pijn en daarop vertelde de dierenarts mij ook dat hij zich echt wel vergist had en dat Blacky niet meer geholpen had kunnen worden maar toch vergeet je die woorden van de dierenarts niet meer want ik moest mijn maatje in laten slapen en dat was echt niet leuk meer je hebt dan zoveel pijn en een gemis het is niet meer normaal meer. Mijn man heeft na de dood van Blacky geen vis meer kunnen eten want dat aten ze samen het was zo stil in huis er was geen vreugde meer in huis daarom besloten we toch om maar weer een hond te nemen ik belde de dierenarts voorr een nestje maar hij wist nog wel een mechelse herder voor ons en daar zijn we toen gaan kijken bij de mensen thuis en die hand was zo in en in zielig dat mijn man al had besloten die nemen we mee achteraf zijn we er achter gekomen dat hij mishandeld was en moesten hem toen een heleboel leren dat is ons gelukt alleen een ding konden we hem niet afleren en dat was het blaffen wanneer de mensen weggingen want hij had namelijk verlatings angst. het was zo´n lieve hond het was echt ons kind maar hij was soms zo druk dat wij hebben besloten om er voor hem een maatje bij te nemen en dat was amber een labrador ze was iets ouder dan rex maar ze konden het uitstekend met elkaar vinden het was echt 2 handen op een buik maar rex was helemaal gek op onze dochter waar onze dochter was was hij ook ze waren echt onafscheidelijk ze sliepen zelfs bij elkaar daar waren wij het niet mee eens maar ja hij kon alle deuren losmaken dus kon je hem niet meer tegenhouden we hebben het met een traphekje geprobeerd maar de pluggen werden uit de muur gerukt dus hebben we de moed maar opgegeven en lieten we ze maar bij elkaar. Maar op een dag hij maakte de deur los en ging naar buiten normaal liep hij nooit zo ver maar nu was hij niet te stoppen mijjn dochter ging er achter aan maar hij kwam niet daarom haalde ik mijn scooter op en ging achter hem aan hij reageerd normaal echt op mijn scooter maar nu niet ineens loopt hij de straat op en komt er een auto aan mijn dochter stond midden op straat een meisje van 12 jaar en ze ziet precies hoe haar vriend Rex eerst aan wordt gereden en dat de auto er dan ook nog eens een keer overheen rijd ik hoor haar nog schreeeuwen maar kon niks voor hem en haar doen ik ben gelijk naar Rex gegaan en heb geprobeerd of hij wilde staan hij wilde overeind komen maar overal was er bloed hij probeerde het wel maar hij viel weer neer mijn dochter heeft toen mijn man opgehaald maar hij wilde het niet geloven en werd eerst ook nog boos toen ze het vertelde hij dacht dat ze een geintje maakte tot er nog een vrouw aankwam en het zelfde verhaal vertelde mijn man heeft toen ruim 3 kwartier bij Rex op de grond gelegen totdat de ambulance kwam Rex werd meegenomen in de ambulance mijn moeder is meegegaan in de ambulance wij er achteraan in de auto toen wij bij de dierenarts kwamen waren we ook gelijk aan de beurt en mijn moeder vertelde dat ze even een sigaretje ging roken voor de schrik maar toen raakte rex zo van slag dat mijn moeder maar is gebleven en dat is maar goed ook want de dierenarts had geen goed nieuws voor ons rex had zijn rug gebroken en daar konden ze niks aan doen het beste was om hem in te laten slapen dat hebben we toen maar gedaan we waren er allemaal helemaal kapot van en toen we weg wilden gaan kreeg ik te horen dat de assistente mij nog even wilde spreken en weet je wat ik toen te hoeren kreeg of ik maar even het geld wilde betalen voor de spuit en de ambulance e.d dat vondt ik zo erg want op zo´n moment denk je niet aan geld en had dus ook niks bij me toen vroeg ik if ze mij dan een rekening wilden sturen dat hebben ze gedaan de volgende dag had ik die al in huis niet normaal meer maar mijn maatje kreeg ik daar niet mee terug en Amber wilde toen niet meer eten drinken spelen ze lag daar maar we besloten toen dan maar om voor amber een maatje weer te kopen want ze miste hem zo erg we namen een andere hond er weer bij en Amber kwam er weer een beetje bovenop maar die andere hond mocht niet an de dingen van Rex zitten dat kon ze in het begin niet aan maar na verloop van tijd mocht dat ook en ze kunnen het vanaf het begin dan ook heel goed vinden maar ik hoop het nooit meer mee te maken dat een hond van mij onder de auto komt want dan sterft er toch een stukje van jezelf en ik zal mijn maatjes Blacky en rex dan ook nooit vergeten ik heb dan nu wel Amber en Ballou maar ik zal ze nooit en te nimmer vergeten.
Blacky en Rex ik zal jullie nooit vergeten
Mijn maatjes Blacky en Rex
-
hf-airbrush
- Berichten: 92
- Lid geworden op: vr apr 13, 2007 8:35 pm
Pfff Manuela,het is altijd al vreselijk om je makkertje te laten gaan maar in jou geval zijn het allebei traumatische gebeurtenissen geweest.
Bij Blacky was er het feit dat niemand je geloofde toen je vertelde dat hij een bobbel in zijn zij had.Daarbij nog de botte reactie van die dierenarts waarbij het me meevalt dat hij later zijn ongelijk toegaf.
Rex zijn dood moet helemaal een drama geweest zijn.Het moet voor een moeder vreselijk zijn om te moeten kiezen wie er op zo'n moment de eerste prioriteit heeft,een kind wat iets vreselijks heeft gezien of je maatje waarvan je diep in je hart al weet :"Dit komt nooit meer goed".
Blacky en Rex zullen hier altijd een plekje hebben en zullen ook nog na hun dood de harten van velen van ons veroveren.
Heel veel sterkte toegewenst voor jou en de rest van je gezinnetje.
Bij Blacky was er het feit dat niemand je geloofde toen je vertelde dat hij een bobbel in zijn zij had.Daarbij nog de botte reactie van die dierenarts waarbij het me meevalt dat hij later zijn ongelijk toegaf.
Rex zijn dood moet helemaal een drama geweest zijn.Het moet voor een moeder vreselijk zijn om te moeten kiezen wie er op zo'n moment de eerste prioriteit heeft,een kind wat iets vreselijks heeft gezien of je maatje waarvan je diep in je hart al weet :"Dit komt nooit meer goed".
Blacky en Rex zullen hier altijd een plekje hebben en zullen ook nog na hun dood de harten van velen van ons veroveren.
Heel veel sterkte toegewenst voor jou en de rest van je gezinnetje.
Hoeveel dieren je ook in huis haalt,diegene die je achter liet vergeet je nooit
Groetjes Marion
Hoi Manuela,
de verhalen van Rex en Blacky had ik al gehoord uit je eigen mond, ik zie dan nog de tranen in je ogen prikken, in november is het van Rex een jaar geleden toch?
Ik weet nog dat je schoonmoeder mij het verhaal vertelde van Rex toen ik je schoonvader kwam verzorgen.
Ook bij haar was er een stukje gestorven........ze was zo verdrietig, om Rex maar ook om Kim, die was haar vriend verloren en zij had het allemaal gezien en niks kunnen doen.........
2 of 3 weken geleden heb ik gezien dat ze een aandenken, herinnering van Rex had gemaakt met foto's!
Heel erg mooi en vertederend om te zien!
Ik wil jullie, Bennie en Kim en jou, heel veel sterkte wensen met een verdriet dat nog steeds erg scherp is............
Dikke kus van mij en de meiden! :wink:
de verhalen van Rex en Blacky had ik al gehoord uit je eigen mond, ik zie dan nog de tranen in je ogen prikken, in november is het van Rex een jaar geleden toch?
Ik weet nog dat je schoonmoeder mij het verhaal vertelde van Rex toen ik je schoonvader kwam verzorgen.
Ook bij haar was er een stukje gestorven........ze was zo verdrietig, om Rex maar ook om Kim, die was haar vriend verloren en zij had het allemaal gezien en niks kunnen doen.........
2 of 3 weken geleden heb ik gezien dat ze een aandenken, herinnering van Rex had gemaakt met foto's!
Heel erg mooi en vertederend om te zien!
Ik wil jullie, Bennie en Kim en jou, heel veel sterkte wensen met een verdriet dat nog steeds erg scherp is............
Dikke kus van mij en de meiden! :wink:
