mijn beste vriend.....
Geplaatst: do apr 19, 2007 7:21 pm
ik weet niet of ik er goed aan doe maar ik hoop dat mensen misschien iets leren van mijn ervaring, waar ik tot de dag van vandaag nog moeite heb...
ik zal bij het begin beginnen.....
ik leerde mijn huidige vrouw kennen toen ik zestien was, zij was toen in het bezit van een langharige teckel..
ik heb zelf nooit geen honden gehad maar nam de teckel voor lief...
op het moment van overlijden kwam er weer een nieuwe teckel en op het moment dat wij gingen samenwonen moest er een vriendje komen voor haar....god o god....nu had ik niet een zo'n worst op pootjes maar kwamen er twee...maar goed, we vonden een ruwharige reu en omdat haar teefje lady heette noemde wij hem lord...
het duurde eigelijk niet lang of lord had mijn hart gestolen en we werden dikke maatjes...
na verloop van tijd was ons gezinnetje uitgegroeid tot een aardig tal honden...( 7 teckels en 1 bouvier )
omdat lord nogal dominant was kwamen er al gauw problemen met de andere reutjes, dus nam ik hem mee naar mijn werk.
Ik had een eigen bedrijf dus was het geen enkel probleem...
jaren verstreken en lordje was bekend bij al mijn klanten en leveranciers....
de postbode nam speciaal voor hem koekjes mee en de chauffeur van van gend & loos zorgde dat hij weer lekker toegedekt in zijn mandje lag als het winter was wanneer hij de deur weer uitging.
Ik had op dat moment een vaste dierenarts in dronten die ik blindelings vertrouwde...en hij deed zijn werk echt heel goed.
Op een gegeven moment werd lordje mager...en het eten werd steeds minder met hem...uiteindelijk ging ik maar eens naar de DA...
maar wat nu?...hij was er niet maar een vrouwelijke DA nam zijn diensten waar...
na een onderzoek kwam zij tot de conclusie dat zijn hoektanden waren ontstoken en zijn gebit erg slecht was...die hoektanden moesten eruit omdat de ontsteking zelf in zijn kaak zat....pfffffffffff...
lordje was nooit bij de DA geweest voor dit soort dingen...nou ja wat moet dat moet...
dus een afspraak gemaakt en wij erheen...de narcose die hij kreeg was erg licht omdat hij al erg oud was namen wij geen enkel risico...
tijdens het verwijderen kreunde hij erg en ik merkte dat hij erge pijn had...de DA vertelde mij dat dit kwam door de lichte narcose en dat het echt nie anders kon...ondertussen kwam de eerste tand los....pfffffffff...het zweet stond mij op mijn voorhoofd...nu de tweede nog...die kwam eruit met zelfs een stukje van zijn kaak...en toen kreeg ik een raar gevoel....
eenmaal thuis mijn vriend goed verzorgd en hem de volgende dag weer mee genomen naar het werk...maar hij at voor geen meter...een beetje brinta misschien?....nee hoor niets...
mijn schoonmoeder gaf hem met een lepeltje een beetje brinta maar ik zag het meteen in zijn ogen....mijn vriend wilde gewoon niet meer....ik heb hem in de auto gelegen en belde mijn vrouw dat wij onze laatste ritje gingen maken...
bij de DA aangekomen was gelukkig mijn vertouwde DA er weer en hij liet mij ook meteen binnen....hij onderzocht mijn vriend nauwkeurig en schudde zijn hoofd...
zijn tanden waren helemaal geen probleem maar zijn nieren werkten gewoon niet meer en hij was zich langzaam aan het vergiftigen...alle ellende die ik hem had aangedaan met die operatie was helemaal voor niets...hij heeft alle pijn voor niets gehad...
ik keek mijn DA aan en hij knikte...hij wist hoe en wat...
ik ben naar buiten gegaan en heb mijn vrouw gebeld om afscheid te nemen...ik hem met hem nog een half uurtje in de auto gezeten en ben toen naar binnen gegaan...de DA had alles al klaar staan...
een spuitje voor het slapen en een om de hartslag te stoppen....al kotsend is hij dan in mijn armen overleden...
de DA bood aan om hem naar het crematorium te brengen maar deze laatste rit was voor mij en mijn vriend.....
ik heb hem zelf gereden en in het crematorium gebracht...
ik heb nu zijn as in een urn staan ( samen met zijn teefje ) en ik heb een ashanger om mijn nek met zijn as erin zodat wij altijd samen zijn...
ik heb ook duidelijk gemaakt dat als ik kom te overlijden dan wil ik samen met die urn de oven in....wat ze daarna met mij doen dat intresseerd me niet...
ik verwijt mijzelf dat ik naar die andere DA heb geluisterd...terwijl ik jaren naar mijn vaste DA ging...als ik dit niet had gedaan was mijn vriend er natuurlijk ook niet meer...maar dan was hem die lijdensweg bespaard gebleven...
sorry vriend.....ik zal je nooit vergeten...
en eens zullen wij weer samen zijn
ik zal bij het begin beginnen.....
ik leerde mijn huidige vrouw kennen toen ik zestien was, zij was toen in het bezit van een langharige teckel..
ik heb zelf nooit geen honden gehad maar nam de teckel voor lief...
op het moment van overlijden kwam er weer een nieuwe teckel en op het moment dat wij gingen samenwonen moest er een vriendje komen voor haar....god o god....nu had ik niet een zo'n worst op pootjes maar kwamen er twee...maar goed, we vonden een ruwharige reu en omdat haar teefje lady heette noemde wij hem lord...
het duurde eigelijk niet lang of lord had mijn hart gestolen en we werden dikke maatjes...
na verloop van tijd was ons gezinnetje uitgegroeid tot een aardig tal honden...( 7 teckels en 1 bouvier )
omdat lord nogal dominant was kwamen er al gauw problemen met de andere reutjes, dus nam ik hem mee naar mijn werk.
Ik had een eigen bedrijf dus was het geen enkel probleem...
jaren verstreken en lordje was bekend bij al mijn klanten en leveranciers....
de postbode nam speciaal voor hem koekjes mee en de chauffeur van van gend & loos zorgde dat hij weer lekker toegedekt in zijn mandje lag als het winter was wanneer hij de deur weer uitging.
Ik had op dat moment een vaste dierenarts in dronten die ik blindelings vertrouwde...en hij deed zijn werk echt heel goed.
Op een gegeven moment werd lordje mager...en het eten werd steeds minder met hem...uiteindelijk ging ik maar eens naar de DA...
maar wat nu?...hij was er niet maar een vrouwelijke DA nam zijn diensten waar...
na een onderzoek kwam zij tot de conclusie dat zijn hoektanden waren ontstoken en zijn gebit erg slecht was...die hoektanden moesten eruit omdat de ontsteking zelf in zijn kaak zat....pfffffffffff...
lordje was nooit bij de DA geweest voor dit soort dingen...nou ja wat moet dat moet...
dus een afspraak gemaakt en wij erheen...de narcose die hij kreeg was erg licht omdat hij al erg oud was namen wij geen enkel risico...
tijdens het verwijderen kreunde hij erg en ik merkte dat hij erge pijn had...de DA vertelde mij dat dit kwam door de lichte narcose en dat het echt nie anders kon...ondertussen kwam de eerste tand los....pfffffffff...het zweet stond mij op mijn voorhoofd...nu de tweede nog...die kwam eruit met zelfs een stukje van zijn kaak...en toen kreeg ik een raar gevoel....
eenmaal thuis mijn vriend goed verzorgd en hem de volgende dag weer mee genomen naar het werk...maar hij at voor geen meter...een beetje brinta misschien?....nee hoor niets...
mijn schoonmoeder gaf hem met een lepeltje een beetje brinta maar ik zag het meteen in zijn ogen....mijn vriend wilde gewoon niet meer....ik heb hem in de auto gelegen en belde mijn vrouw dat wij onze laatste ritje gingen maken...
bij de DA aangekomen was gelukkig mijn vertouwde DA er weer en hij liet mij ook meteen binnen....hij onderzocht mijn vriend nauwkeurig en schudde zijn hoofd...
zijn tanden waren helemaal geen probleem maar zijn nieren werkten gewoon niet meer en hij was zich langzaam aan het vergiftigen...alle ellende die ik hem had aangedaan met die operatie was helemaal voor niets...hij heeft alle pijn voor niets gehad...
ik keek mijn DA aan en hij knikte...hij wist hoe en wat...
ik ben naar buiten gegaan en heb mijn vrouw gebeld om afscheid te nemen...ik hem met hem nog een half uurtje in de auto gezeten en ben toen naar binnen gegaan...de DA had alles al klaar staan...
een spuitje voor het slapen en een om de hartslag te stoppen....al kotsend is hij dan in mijn armen overleden...
de DA bood aan om hem naar het crematorium te brengen maar deze laatste rit was voor mij en mijn vriend.....
ik heb hem zelf gereden en in het crematorium gebracht...
ik heb nu zijn as in een urn staan ( samen met zijn teefje ) en ik heb een ashanger om mijn nek met zijn as erin zodat wij altijd samen zijn...
ik heb ook duidelijk gemaakt dat als ik kom te overlijden dan wil ik samen met die urn de oven in....wat ze daarna met mij doen dat intresseerd me niet...
ik verwijt mijzelf dat ik naar die andere DA heb geluisterd...terwijl ik jaren naar mijn vaste DA ging...als ik dit niet had gedaan was mijn vriend er natuurlijk ook niet meer...maar dan was hem die lijdensweg bespaard gebleven...
sorry vriend.....ik zal je nooit vergeten...
en eens zullen wij weer samen zijn