Benjamin Ceasar van Aemburen
Geplaatst: zo mar 18, 2007 11:55 am
29-7-1995 * 17-3-2007
Wat is dit moeilijk en toch wil ik graag mijn verhaal over Cees kwijt, het helpt om erover te praten en tegelijkertijd doet het zoveel pijn.
Het is zo ongelofelijk snel gegaan: vorige week zondagochtend hebben we met alle 3 de honden nog zeker wel een uur gelopen, je kon aan Ceasar merken dat het hem lang genoeg was en we hadden al afgesproken hem op die lange wandelingen zondags maar niet meer mee te nemen of de wandelingen in te korten.
Dinsdagochtend wilde hij zijn brokken niet eten, zijn avondeten at hij wel op. Woensdagochtend wilde hij weer zijn brokken niet eten en 's avonds maar een beetje avondeten. Dat verontrustte mij: Cees is gek op eten, steelt het zelfs van het aanrecht.
Donderdagochtend ging het al niet veel beter en mijn vader zou een beetje oppassen en we hadden een afspraak voor 's avonds bij de DA staan, we hebben zijn urine ingeleverd en daar was niets aan te vinden. De DA heeft zijn hart beluisterd en hoorde een ruis. Er is bloed afgenomen en vrijdags kregen we de uitslag: zijn lever werkte niet meer. Dit is goed op te vangen met een leverdieet, hij kreeg plastabletten om het vele vocht eruit te krijgen en harttabletten omdat zijn hart dus wel wat minder was geworden en nu extrra aan het werk moest.
Hij wilde nog steeds niet eten, een klein beetje astronautenvoer wat hij 's avonds er ook nog heeft uitgespuugd, zijn medicatie wel gehad.
Toen mijn man hem 's avonds voor het naar bed gaan ging uitlaten was hij niet vooruit te branden, hij heeft Ceasar naar huis getild. Hij heeft de hele nacht bij hem gewaakt en geslapen.
Zaterdagochtend hebben we gelijk de DA weer gebeld en die gaf aan weinig meer voor hem te kunnen doen, hij kreeg een ontstekingsremmer die hem wat moest opfleuren zodat hij weer zin kreeg in eten en dat zo zijn lichaam weer op gang zou komen, op dat moment liep hij nog, maar een paar stappen maar. Als er geen verbetering kwam zouden we op zondag de DA bellen en hem in laten slapen.
Maar er kwam geen enkele verbetering, alleen maar verslechtering, hij begon te janken (dus had pijn volgens ons) en we hebben gelijk de DA weer gebeld om te komen, we wilden hem laten gaan, uit zijn lijden verlossen.
Helaas kwam de DA te laat, Ceasar ging echt zo snel achteruit en zijn laatste half uur heeft hij zo'n strijd moeten leveren en heeft hij, denken wij, toch veel pijn gehad.
We hebben hem vastgehouden en geknuffeld en gezegd dat hij mocht gaan.
Maar oohhh wat is dit ongelofelijk hard, hem zo te moeten zien gaan, dat wat we hem hadden willen besparen is niet gelukt.
Rust zacht lieve Ceasar
Wat is dit moeilijk en toch wil ik graag mijn verhaal over Cees kwijt, het helpt om erover te praten en tegelijkertijd doet het zoveel pijn.
Het is zo ongelofelijk snel gegaan: vorige week zondagochtend hebben we met alle 3 de honden nog zeker wel een uur gelopen, je kon aan Ceasar merken dat het hem lang genoeg was en we hadden al afgesproken hem op die lange wandelingen zondags maar niet meer mee te nemen of de wandelingen in te korten.
Dinsdagochtend wilde hij zijn brokken niet eten, zijn avondeten at hij wel op. Woensdagochtend wilde hij weer zijn brokken niet eten en 's avonds maar een beetje avondeten. Dat verontrustte mij: Cees is gek op eten, steelt het zelfs van het aanrecht.
Donderdagochtend ging het al niet veel beter en mijn vader zou een beetje oppassen en we hadden een afspraak voor 's avonds bij de DA staan, we hebben zijn urine ingeleverd en daar was niets aan te vinden. De DA heeft zijn hart beluisterd en hoorde een ruis. Er is bloed afgenomen en vrijdags kregen we de uitslag: zijn lever werkte niet meer. Dit is goed op te vangen met een leverdieet, hij kreeg plastabletten om het vele vocht eruit te krijgen en harttabletten omdat zijn hart dus wel wat minder was geworden en nu extrra aan het werk moest.
Hij wilde nog steeds niet eten, een klein beetje astronautenvoer wat hij 's avonds er ook nog heeft uitgespuugd, zijn medicatie wel gehad.
Toen mijn man hem 's avonds voor het naar bed gaan ging uitlaten was hij niet vooruit te branden, hij heeft Ceasar naar huis getild. Hij heeft de hele nacht bij hem gewaakt en geslapen.
Zaterdagochtend hebben we gelijk de DA weer gebeld en die gaf aan weinig meer voor hem te kunnen doen, hij kreeg een ontstekingsremmer die hem wat moest opfleuren zodat hij weer zin kreeg in eten en dat zo zijn lichaam weer op gang zou komen, op dat moment liep hij nog, maar een paar stappen maar. Als er geen verbetering kwam zouden we op zondag de DA bellen en hem in laten slapen.
Maar er kwam geen enkele verbetering, alleen maar verslechtering, hij begon te janken (dus had pijn volgens ons) en we hebben gelijk de DA weer gebeld om te komen, we wilden hem laten gaan, uit zijn lijden verlossen.
Helaas kwam de DA te laat, Ceasar ging echt zo snel achteruit en zijn laatste half uur heeft hij zo'n strijd moeten leveren en heeft hij, denken wij, toch veel pijn gehad.
We hebben hem vastgehouden en geknuffeld en gezegd dat hij mocht gaan.
Maar oohhh wat is dit ongelofelijk hard, hem zo te moeten zien gaan, dat wat we hem hadden willen besparen is niet gelukt.
Rust zacht lieve Ceasar