In juni 2005 ontdekte ik laat op een avond een bult bij een van de tepels van Ezrah. De volgende dag toen ik uit mijn werk kwam nog eens goed kijken. Ja hoor, een behoorlijke bult. De volgende dag zaten we bij de dierenarts en na een paar dagen kon ik bellen. Ik hoorde al direkt aan zijn stem dat het foute boel was. Een kwaadaardige melkkliertumor.
Met Arno de opties besproken, die ik later verdwaasd met Willem besprak. We konden het eenvoudigweg niet geloven. In een paar dagen tijd hebben we met vele mensen gesproken, gebeld, gemaild en konden wij niet anders beslissen dan Ezrah niet te opereren. Teveel hoorden wij dat na een operatie honden vaak aan uitzaaiingen doodgingen. Dat wilden wij onze Ezrah besparen. Toen ik twee dagen later weer bij Arno was, begreep hij onze beslissing en deed geen pogingen ons op andere gedachten te brengen. Toch wilde hij haar niet zo de deur uit laten gaan. We hebben een longfoto gemaakt, maar gelukkig geen uitzaaiingen. Dat is een momentopname, dat wisten we. Verder kreeg Ezrah visoliecapsules en Piroxicam. Bij toeval kwam ik in kontakt met een holistisch dierenarts. Van haar kreeg ik allerlei medikatie. Het ging gewoon goed met Ezrah. Uit niks merkten we dat ze pijn had, of moe was. Nee hoor, het was gewoon onze lieve blije Ezrah. Vanaf september ging ze ook gewoon mee in ons team.
Op een gegeven moment begon de tumor van vorm te veranderen en ging ie zelfs verweken. Hoera! Dat ging een hele tijd zo door. Heel langzaam begint de je wanhoop een beetje naar de achtergrond te verdwijnen. Vrienden van ons verloren in een jaar tijd twee honden aan deze tumor. De eerste die lieten ze opereren en ging na 6 weken dood aan de uitzaaingen in de longen, de tweede heeft zonder operatie nog een jaar geleefd. Dat was voor ons een maatstaf, langer als 6 weken is mooi meegenomen. Halen we een jaar, dan gaat de vlag uit. Het werden uiteindelijk 7 maanden.
Eind januari na een training gilde ze het ineens uit toen ik haar harnas afdeed. Thuis vloog ze achter mekaar in haar kennel om er niet meer uit te komen. 's Avonds bij de dierenarts werd het duidelijk dat ze het gevecht had verloren. De tumor was aan het ontsteken en stond op springen. Twee weken later zouden we op vakantie gaan naar Zweden. Arno noemde nog de optie van alsnog opereren. Maar in deze konditie kon ze niet mee. In die konditie konden we haar ook niet uit logeren sturen. We waren zo geschrokken dat we naar huis zijn gegaan met de afspraak dat we Arno de volgende ochtend zouden bellen met wat we wilden. We zaten nog niet in de auto en Willem zei: We moeten haar laten gaan .... En dat is wat ik Arno de volgende ochtend heb verteld. En weer probeerde hij ons niet op andere gedachten te brengen. We spraken af dat hij het komende weekend bij ons thuis zou komen. Met de andere honden erbij. We vonden het belangrijk dat ze de kans kregen om afscheid te nemen en te begrijpen dat Ezrah niet meer terug zou komen.
De volgende dagen liepen we als een kip zonder kop rond, Ezrah mee naar kantoor. De jongen op mijn werk ook verdrietig. Van werken kwam er niet zoveel. Op woensdagavond zat Ezrah ineen gedoken op de deurmat en keek ons aan ... we wisten genoeg. Ze heeft ons duidelijk het teken gegeven dat ze het niet meer trok. De volgende ochtend ging Willem huilend de deur uit. Het was mijn vrije dag. Ben gauw boodschappen gaan doen. Groot bot voor Ezrah gekocht. Nog foto's gemaakt terwijl ze daarop lag te knauwen. En ineens zag ik bloed ... de tumor was gesprongen. Ik belde Willem in de auto en die zei: Ik zit al de hele ochtend op je telefoontje te wachten. Arno kon echter pas 's avonds laat komen, maar we konden niet meer wachten. Ze jankte en piepte van de pijn. Dus ik moest naar de praktijk.
De buurvrouw stond ieder half uur voor het raam om te informeren hoe het ging en toen ze dat hoorde heeft ze de kids op school gedropt en is met mij meegegaan. Sterre, Ezrah's maatje, trapte de deur zowat uit haar kennel. Die wist dat ze Ezrah nooit meer levend terug zou zien.
Bij de dierenarts konden we gelukkig rustig zitten. Het was zo voorbij. Ik vond het niet eng of naar. Ik was alleen maar blij dat ik tot het einde bij haar kon zijn. Ze is in mijn armen ingeslapen.
Ezrah is mee teruggegaan naar huis. We hebben haar in een fleece deken in een van de manden gelegd. De oudere honden keken er nauwelijks naar om, maar de drie waarmee ze in het team liep, gingen bij haar liggen, likken aan haar oortjes en pootjes. Het was hardverscheurend. Maar we zijn blij dat we het zo hebben gedaan. Later kwam Willem thuis, ook brullen natuurlijk. En toen hebben we haar samen weggebracht om te laten cremeren. Later vertelde de buurvrouw dat de andere honden in een huilconcert losbarstten toen we met Ezrah de straat uitreden. Over oergevoel gesproken.
De volgende dag ben ik thuisgebleven. Willem moest naar een kursus en nam een foto van Ezrah in zijn jaszak mee. En een week later zijn we toch maar naar Zweden gegaan. De oudere honden gingen uit logeren en met een team van drie hondjes zijn we onderweg gegaan. Het was goed dat we het hebben gedaan. Daar hebben we het in alle rust een plekje kunnen geven. Ik had haar halsband meegenomen en aan de slee gebonden. Het eerste rondje met de slee heb ik echt de ogen uit mijn kop gejankt.
Maar we weten het zeker, ze dreef op haar wolk met ons mee. Al weken had het niet gesneeuwd in Zweden en op de seconde dat wij Zweden binnenreden begon het te sneeuwen. Dat kan geen toeval zijn.
We hebben ons erg zorgen gemaakt over Sterre. Sterre en Ezrah waren dikke vriendjes. Maar ik geloof dat we er haar aardig doorheen hebben geholpen.
Het is moeilijk, het is nog maar zo kort geleden. Het hebben van nog 6 honden maakt het verdriet ook niet minder.
Dag lieve Ezrah, dag sleetoogje, dag breedbekSamojeed. We zullen je nooit vergeten .....
Dag lieve Ezrah
Zo Anita,wat een verhaal. :cry:
Zit hier echt even een traantje weg te slikken.
Je hebt het goed gedaan zo meis,de andere honden hebben de kans gekregen om afscheid te nemen en Ezrah heeft de laatste tijd nog een dierwaardig bestaan gehad.
Het is jammer dat die tumor opengesprongen is en je toch nog op het laatste moment naar een dierenarts moest.
Dit soort ziektes zijn ook zo ver ***** onvoorspelbaar. :?
Wat staan dieren toch nog dicht bij de natuur he?
Wat moet het een emotioneel moment geweest zijn toen je van dat huilconcert hoorde.
Wat een mooi gebaar om haar halsband aan de slee te hangen.Ik weet zeker dat Ezrah daar aan de andere kant van de regenboogbrug dit heel erg op prijs gesteld heeft.
Ik wens jullie heel veel sterkte en Ezrah rust zacht meisje.
Zit hier echt even een traantje weg te slikken.
Je hebt het goed gedaan zo meis,de andere honden hebben de kans gekregen om afscheid te nemen en Ezrah heeft de laatste tijd nog een dierwaardig bestaan gehad.
Het is jammer dat die tumor opengesprongen is en je toch nog op het laatste moment naar een dierenarts moest.
Dit soort ziektes zijn ook zo ver ***** onvoorspelbaar. :?
Wat staan dieren toch nog dicht bij de natuur he?
Wat moet het een emotioneel moment geweest zijn toen je van dat huilconcert hoorde.
Wat een mooi gebaar om haar halsband aan de slee te hangen.Ik weet zeker dat Ezrah daar aan de andere kant van de regenboogbrug dit heel erg op prijs gesteld heeft.
Ik wens jullie heel veel sterkte en Ezrah rust zacht meisje.
Hoeveel dieren je ook in huis haalt,diegene die je achter liet vergeet je nooit
Groetjes Marion
In Zweden hebben we nog een wedstrijd gelopen. Hoewel Ezrah altijd een beetje luie hond is geweestt, had ze de laatste maanden van haar leven keihard gewerkt. Een kadootje .... ergens wist ik dat dit haar laatste winter was.
De trainingen in Zweden liepen goed, maar op de eerste wedstrijddag sloeg het nergens op. Helemaal gefrustreerd heb ik de slee op het anker gegooid en geschreeuwd: "Ezrah zit zich kapot te ergeren op haar wolk!".
De volgende dag liep het een stuk beter en ik kwam in tranen over de finish. Gelukkig stond Willem ons daar op te wachten. Later bij de auto maakte hij deze foto van mij en Sterre. Het verdriet om Ezrah spat uit mijn ogen ...
De trainingen in Zweden liepen goed, maar op de eerste wedstrijddag sloeg het nergens op. Helemaal gefrustreerd heb ik de slee op het anker gegooid en geschreeuwd: "Ezrah zit zich kapot te ergeren op haar wolk!".
De volgende dag liep het een stuk beter en ik kwam in tranen over de finish. Gelukkig stond Willem ons daar op te wachten. Later bij de auto maakte hij deze foto van mij en Sterre. Het verdriet om Ezrah spat uit mijn ogen ...
Ja, Sterre is ook mooi. Maar een echte racekees! Die is alleen op deze wereld om te racen. Zij was degene die uiteindelijk luie Ezrah aan het werk kreeg. Die duldt geen getut. Ze beet Ezrah zo in d'r donder: lopen met die handel. En Ezrah pikte dat.
Zoals ik al zei, we waren erg bezorgd om Sterre, maar met behulp van Bach Bloesem Remedie is het gelukkig goed gegaan. Ik heb het trouwens zelf ook gebruikt. Misschien een tip voor anderen die een groot verdriet te verwerken krijgen.
Ik heb ook een website, daar staan al mijn honden op.
http://home.tiscali.nl/~teamsno
Zoals ik al zei, we waren erg bezorgd om Sterre, maar met behulp van Bach Bloesem Remedie is het gelukkig goed gegaan. Ik heb het trouwens zelf ook gebruikt. Misschien een tip voor anderen die een groot verdriet te verwerken krijgen.
Ik heb ook een website, daar staan al mijn honden op.
http://home.tiscali.nl/~teamsno
-
dierenkunst
- Berichten: 666
- Lid geworden op: zo jun 19, 2005 5:56 am
