28-6-1993 pascal 22-1-206
Geplaatst: wo mei 03, 2006 12:10 pm
Pascal, je bent niet meer, maar in gedachten ben je dicht bij mij!!! lieverd.
De dag was net gelijk iedere andere dag, met de honden was niets aan de hand.
Zaterdagmiddag was ik naar behendigheid geweest en Deka en Pascal bleven thuis, de hele tijd in de auto zitten was niets.
Na de thuiskomst werd ik toch geplaagd door de honden ze gingen met van alles aan de sleep en ik maar opruimen.
De meiden zaten Pascal altijd dwars en spelen was zijn hobby en met een speeltje in de bek lopen.
Na het warm eten s avonds wilde ik strijken de honden lagen te slapen in de manden of stoel.
Ineens springt Pascal op rent om de tafel heen en stoot zijn kop, jankt en rent weer naar de mand toe. ik schrik en ga naar hem toe, en kijk wat er aan de hand is, was een vreemde uiting van hem dit deed hij nooit.
Neem hem op schoot en leg hem tegen mij aan, zijn kop op mijn borst en mijn hand onder zijn kont, hij lag zo graag bij me dus nu ook.
Na een uurtje te hebben gelegen heb ik hem even op de poten gezet en was ook met hem aan het praten, zijn ogen waren normaal en hij keek me aan, aaide hem en hij kreunde.
Na nog een paar uur te hebben gelegen zo deed hij en rare blaf en ik schrok hevig, kende die blaf want dit deed Robby ook op het laatst.
Ik keek Henk aan en zei het is nu erg laat maar als het morgen nog zo is ga ik naar de DA toe, had wantrouwen over zijn gezondheid gekregen toen.
Geef hem een dikke kus en hij mij een lik op mijn neus. Ik aai hem over zijn bolletje en ineens blaast hij de laatste adem uit en zakt zijn lief koppie omlaag, zijn pootjes waren opgevouwen onder zijn lichaampje.
Zo was hij er ineens tussenuit geknepen en dat op mijn schoot en zijn snuit zo dichtbij mijn gezicht.
Pascal kwam bij ons samen met Robby. De 2 poedels waren van mijn vriendin die aan kanker is overleden. Haar honden waren haar erg dierbaar maar ze wilde ze toen ze wist dat ze kanker had laten in slapen of een nieuw thuis zoeken, niemand wilden hen toen hebben. Ik had medelijden want ik zag de pijn in haar gezicht dat ze zich zorgen maakte over Robby en Pascal hun leventje.
Heb toen gezegd maak je geen zorgen ze zullen bij mij een thuis hebben tot aan hun dood en beloofde haar dat ze het goed zouden hebben.
Ik weet nog goed op 5 december 1998 was het zover, ze kon de honden niet meer uitlaten en zei toen tegen mij neem ze maar mee naar jou toe.
Ik vond dit cadeau erg groot en beloofde haar ik kom alle dagen met de hondjes bij je op bezoek, je zult ze niet missen en je zult ze alle dagen zien. 7 dagen per week ging ik op bezoek verzorgde haar deed boodschappen, haalde medicijnen en hing de was op, de hulp vouwde het weer op en zo deed ieder wat en kon ze in haar eigen flatje bljven wonen.
de honden lagen aan haar voeten en het deed me goed te zien hoe ze er van straalde en dat het hun goed ging bij ons. later kreeg ik het gevoel dat het haar sterven heeft verligt dat ze het inderdaad goed ging. na 4 maand 7 dagen per week haar geholpen te hebben overleed ze, euthenasie, ze had ontzettend veel pijn en morfine hielp niet meer.
De laatste dag kregen de honden een extra knuffel nog van haar en ik ook, ik heb vreselijk staan janken en mijn leven veranderde in een groot gat. de tijd dat ik bij haar was moest ik thuis door brengen en ik kon niet in huis zijn dus toch de auto pakken en weggaan en later weer komen. was het ritme zo gewend om naar haar toe te gaan.
Robby en Pascal zijn nu beiden overleden een foto bij mijn bed herinnert nog de dagen dat ze er waren, want het waren mijn pleegpoedels. soms denk ik vaak aan Pascal nog hij was altijd zeer dichtbij mij, zocht me altijd waar ik ook was.
Robby is gecremeerd maar Pascal wilde ik dichter bij me houden en daarom is hij begraven in mijn bloementuin een plekje waar hij speelde en genoot van zijn hondenleventje.
dit is het verhaal over Pascal, hoe hij kwam bij ons en hoe hij ons achterliet met veel verdriet.
jeanet
pascal rust zacht lieve vent!
De dag was net gelijk iedere andere dag, met de honden was niets aan de hand.
Zaterdagmiddag was ik naar behendigheid geweest en Deka en Pascal bleven thuis, de hele tijd in de auto zitten was niets.
Na de thuiskomst werd ik toch geplaagd door de honden ze gingen met van alles aan de sleep en ik maar opruimen.
De meiden zaten Pascal altijd dwars en spelen was zijn hobby en met een speeltje in de bek lopen.
Na het warm eten s avonds wilde ik strijken de honden lagen te slapen in de manden of stoel.
Ineens springt Pascal op rent om de tafel heen en stoot zijn kop, jankt en rent weer naar de mand toe. ik schrik en ga naar hem toe, en kijk wat er aan de hand is, was een vreemde uiting van hem dit deed hij nooit.
Neem hem op schoot en leg hem tegen mij aan, zijn kop op mijn borst en mijn hand onder zijn kont, hij lag zo graag bij me dus nu ook.
Na een uurtje te hebben gelegen heb ik hem even op de poten gezet en was ook met hem aan het praten, zijn ogen waren normaal en hij keek me aan, aaide hem en hij kreunde.
Na nog een paar uur te hebben gelegen zo deed hij en rare blaf en ik schrok hevig, kende die blaf want dit deed Robby ook op het laatst.
Ik keek Henk aan en zei het is nu erg laat maar als het morgen nog zo is ga ik naar de DA toe, had wantrouwen over zijn gezondheid gekregen toen.
Geef hem een dikke kus en hij mij een lik op mijn neus. Ik aai hem over zijn bolletje en ineens blaast hij de laatste adem uit en zakt zijn lief koppie omlaag, zijn pootjes waren opgevouwen onder zijn lichaampje.
Zo was hij er ineens tussenuit geknepen en dat op mijn schoot en zijn snuit zo dichtbij mijn gezicht.
Pascal kwam bij ons samen met Robby. De 2 poedels waren van mijn vriendin die aan kanker is overleden. Haar honden waren haar erg dierbaar maar ze wilde ze toen ze wist dat ze kanker had laten in slapen of een nieuw thuis zoeken, niemand wilden hen toen hebben. Ik had medelijden want ik zag de pijn in haar gezicht dat ze zich zorgen maakte over Robby en Pascal hun leventje.
Heb toen gezegd maak je geen zorgen ze zullen bij mij een thuis hebben tot aan hun dood en beloofde haar dat ze het goed zouden hebben.
Ik weet nog goed op 5 december 1998 was het zover, ze kon de honden niet meer uitlaten en zei toen tegen mij neem ze maar mee naar jou toe.
Ik vond dit cadeau erg groot en beloofde haar ik kom alle dagen met de hondjes bij je op bezoek, je zult ze niet missen en je zult ze alle dagen zien. 7 dagen per week ging ik op bezoek verzorgde haar deed boodschappen, haalde medicijnen en hing de was op, de hulp vouwde het weer op en zo deed ieder wat en kon ze in haar eigen flatje bljven wonen.
de honden lagen aan haar voeten en het deed me goed te zien hoe ze er van straalde en dat het hun goed ging bij ons. later kreeg ik het gevoel dat het haar sterven heeft verligt dat ze het inderdaad goed ging. na 4 maand 7 dagen per week haar geholpen te hebben overleed ze, euthenasie, ze had ontzettend veel pijn en morfine hielp niet meer.
De laatste dag kregen de honden een extra knuffel nog van haar en ik ook, ik heb vreselijk staan janken en mijn leven veranderde in een groot gat. de tijd dat ik bij haar was moest ik thuis door brengen en ik kon niet in huis zijn dus toch de auto pakken en weggaan en later weer komen. was het ritme zo gewend om naar haar toe te gaan.
Robby en Pascal zijn nu beiden overleden een foto bij mijn bed herinnert nog de dagen dat ze er waren, want het waren mijn pleegpoedels. soms denk ik vaak aan Pascal nog hij was altijd zeer dichtbij mij, zocht me altijd waar ik ook was.
Robby is gecremeerd maar Pascal wilde ik dichter bij me houden en daarom is hij begraven in mijn bloementuin een plekje waar hij speelde en genoot van zijn hondenleventje.
dit is het verhaal over Pascal, hoe hij kwam bij ons en hoe hij ons achterliet met veel verdriet.
jeanet
pascal rust zacht lieve vent!
