Mijn maatjes.....
Geplaatst: di mei 02, 2006 11:48 am
Wij hebben altijd veel dieren gehad, maar ook een aantal verloren.
Ons eerste huisdier dat we kregen toen we samen gingen wonen was Titch een prachtige dwergkeeshond van bijna 2 jaar. Ik heb nog nooit zo'n intelligente lieve hond mee gemaakt. Hij is overleden toen hij op 11 jarige leeftijd een hartstilstand kreeg. Hij liep achter zijn grote vriend Sherta aan, die altijd achter de kippen en de konijnen aan zat. En dat pikt Titch niet omdat HIJ de roedelleider was !!! Kun je het voorstellen? Een dwergkeesje van 2,7 kilo is de baas over een Hollandse herder van 40 kilo :shock: :shock: :shock: Hij is dus echt in zijn strijd gestorven en heeft niet geleden.
Titch heeft samen met de dwergkees van mijn schoonouders (Ruby) een nestje gehad met helaas maar 2 pupseltjes waarvan 1 de geboorte niet overleefde. De andere hebben we met reanimeren kunnen redden. Onze eerste pup (Brumell) een prachtige beestje, dat ontzettend lief was. Toen hij 10 maanden was is hij samen met zijn mammie (Ruby) bij ons voor op de weg onder een auto gekomen en was op slag dood. Zijn mammie heeft nog een nachtje bij de dierenkliniek in Emmeloord gelegen, maar had zoveel inwendige bloedingen dat ze niet meer te redden was. Wat een verdriet, wat een leegte ineens....
Later kregen toch wel weer zin in een nieuw maatje voor Titch, maar ook voor onze dochter Natascha die inmiddels geboren was en een echte dierenvriend was. We hebben toen Sherta, een Hollandse Herder van 4 jaar uit het asiel opgehaald. Liefde op het eerste gezicht :wink: Ik ben best angstig voor grote honden, maar hij........... zwijmel, zwijmel. Hij was een dominante maar ontzettend lieve hond, die dus vele rangen lager stond dan ons dwergkeesje :lol: :lol: :lol:
Hij was dikke maatjes met Natascha en als Popke met haar aan het stoeien was, ging ie er bij staan met een hoge rug en voorbenen breed uit, zo van: ik hou je in de gaten, makker....... doe niks aan mijn vriendinnetje :evil: :evil: :evil: Toen we hem uit het asiel haalden wisten we al dat hij slechte heupen had en mogelijk HD. Nou dat was ook zo. Zeker de laatste jaren had hij veel pijn, al wilde hij dat niet toegeven. Hij vloog altijd langs de kippen en konijnen alsof ie pup was. En dat maakte het voor ons nog moeilijker. Pijnstillers hielpen niet meer, behandeling was niet mogelijk. Inslapen? Maar hij is nog zo fit, zo levendig, alleen die pijn en die immobiliteit die steeds erger werd.
Toch hebben we hem in november 2001 in laten slapen. De dierenarts kwam bij ons thuis en hij is op zijn eigen bed, met mij er naast zittend gestorven. DAT wil ik nooit meer meemaken...... IK heb besloten dat HIJ moest sterven :( :( :( :( Dat gevoel heeft me maanden achtervolgd, wetende dat we het voor HEM hadden gedaan. Maar toch......
Ook hebben we poezen gehad, de oudste van 10 is er nog steeds (is wel aangereden en heeft geen staart meer, maar verder goed gezongd) en woont nu bij onze overburen (in Nederland dus :wink: ) en kan daar heerlijk haar oude dag slijten. Verder zijn 2 poezen (eigenlijk een kater en een poes) weggelopen en nooit meer terug gekomen. Dat vond ik ook vreselijk..... dat je niet weet waar ze zijn, of ze gewond zijn, of al overleden. We hebben de hele polder (Noordoostpolder) af gezocht, maar hen nooit gevonden. De jongste van 3 jaar woont nu bij onze direkte buren, is ook al eens aangereden en heeft een gebroken staart!!! Zij heeft een nestje kittens gehad (tja.. ik was te laat met steriliseren :? ) en daarvan hebben we 1 poesje gehouden. Zij is echter op 1,5 jarige leeftijd ook onder een auto gekomen en heeft het niet overleeft.
Van elk dier, zeker de honden en de poezen hebben we heel veel verdriet gehad. En we zijn dan ook heel blij dat we nu weer twee gezonde maatjes hebben, die zeker de leegte hier in huis na het overlijden van Natascha opvullen!!!
Zo, het is een heel verhaal geworden, maar het zijn ook allemaal hele bijzondere unieke maatjes geweest. Maatjes die we nooit zullen vergeten :wink:
Ons eerste huisdier dat we kregen toen we samen gingen wonen was Titch een prachtige dwergkeeshond van bijna 2 jaar. Ik heb nog nooit zo'n intelligente lieve hond mee gemaakt. Hij is overleden toen hij op 11 jarige leeftijd een hartstilstand kreeg. Hij liep achter zijn grote vriend Sherta aan, die altijd achter de kippen en de konijnen aan zat. En dat pikt Titch niet omdat HIJ de roedelleider was !!! Kun je het voorstellen? Een dwergkeesje van 2,7 kilo is de baas over een Hollandse herder van 40 kilo :shock: :shock: :shock: Hij is dus echt in zijn strijd gestorven en heeft niet geleden.
Titch heeft samen met de dwergkees van mijn schoonouders (Ruby) een nestje gehad met helaas maar 2 pupseltjes waarvan 1 de geboorte niet overleefde. De andere hebben we met reanimeren kunnen redden. Onze eerste pup (Brumell) een prachtige beestje, dat ontzettend lief was. Toen hij 10 maanden was is hij samen met zijn mammie (Ruby) bij ons voor op de weg onder een auto gekomen en was op slag dood. Zijn mammie heeft nog een nachtje bij de dierenkliniek in Emmeloord gelegen, maar had zoveel inwendige bloedingen dat ze niet meer te redden was. Wat een verdriet, wat een leegte ineens....
Later kregen toch wel weer zin in een nieuw maatje voor Titch, maar ook voor onze dochter Natascha die inmiddels geboren was en een echte dierenvriend was. We hebben toen Sherta, een Hollandse Herder van 4 jaar uit het asiel opgehaald. Liefde op het eerste gezicht :wink: Ik ben best angstig voor grote honden, maar hij........... zwijmel, zwijmel. Hij was een dominante maar ontzettend lieve hond, die dus vele rangen lager stond dan ons dwergkeesje :lol: :lol: :lol:
Hij was dikke maatjes met Natascha en als Popke met haar aan het stoeien was, ging ie er bij staan met een hoge rug en voorbenen breed uit, zo van: ik hou je in de gaten, makker....... doe niks aan mijn vriendinnetje :evil: :evil: :evil: Toen we hem uit het asiel haalden wisten we al dat hij slechte heupen had en mogelijk HD. Nou dat was ook zo. Zeker de laatste jaren had hij veel pijn, al wilde hij dat niet toegeven. Hij vloog altijd langs de kippen en konijnen alsof ie pup was. En dat maakte het voor ons nog moeilijker. Pijnstillers hielpen niet meer, behandeling was niet mogelijk. Inslapen? Maar hij is nog zo fit, zo levendig, alleen die pijn en die immobiliteit die steeds erger werd.
Toch hebben we hem in november 2001 in laten slapen. De dierenarts kwam bij ons thuis en hij is op zijn eigen bed, met mij er naast zittend gestorven. DAT wil ik nooit meer meemaken...... IK heb besloten dat HIJ moest sterven :( :( :( :( Dat gevoel heeft me maanden achtervolgd, wetende dat we het voor HEM hadden gedaan. Maar toch......
Ook hebben we poezen gehad, de oudste van 10 is er nog steeds (is wel aangereden en heeft geen staart meer, maar verder goed gezongd) en woont nu bij onze overburen (in Nederland dus :wink: ) en kan daar heerlijk haar oude dag slijten. Verder zijn 2 poezen (eigenlijk een kater en een poes) weggelopen en nooit meer terug gekomen. Dat vond ik ook vreselijk..... dat je niet weet waar ze zijn, of ze gewond zijn, of al overleden. We hebben de hele polder (Noordoostpolder) af gezocht, maar hen nooit gevonden. De jongste van 3 jaar woont nu bij onze direkte buren, is ook al eens aangereden en heeft een gebroken staart!!! Zij heeft een nestje kittens gehad (tja.. ik was te laat met steriliseren :? ) en daarvan hebben we 1 poesje gehouden. Zij is echter op 1,5 jarige leeftijd ook onder een auto gekomen en heeft het niet overleeft.
Van elk dier, zeker de honden en de poezen hebben we heel veel verdriet gehad. En we zijn dan ook heel blij dat we nu weer twee gezonde maatjes hebben, die zeker de leegte hier in huis na het overlijden van Natascha opvullen!!!
Zo, het is een heel verhaal geworden, maar het zijn ook allemaal hele bijzondere unieke maatjes geweest. Maatjes die we nooit zullen vergeten :wink: