Voor alle dieren die .................
Geplaatst: za jul 02, 2005 6:48 am
Ik wilde graag even stilstaan bij alle dieren die eenzaam en alleen sterven zonder dat er iemand om hen gegeven heeft en zonder dat iemand om hen rouwt.Dieren over de gehele wereld die na een leven van mishandeling en vernedering blij zijn dat ze deze wereld mogen verlaten.
Ik denk hierbij vooral aan:
De zeehondjes die doodgeknuppeld worden in Canada.
De stieren die na een zinloos gevecht vermoord worden in Spanje.
De greyhounds en Galgo's in Spanje die na het raceseizoen in bomen worden opgehangen omdat ze in plaats van geld op te brengen nu geld gaan kosten.
De honden en katten in Korea die na een vreselijk leven in een kooitje levend gevild worden.
Alle proefdieren.
Alle dieren die het slachtoffer werden van stropers.
Alle dieren die omkomen door onachtzaanheid,verwaarlozing en mishandeling.
Ach,jullie weten ongetwijveld zelf nog wel veel meer voorbeelden te verzinnen.
Pascha was zo'n dier die eenzaam en alleen gestorven is en namens Pascha en al die anderen wil ik jullie vragen:vergeet ze niet,rouw om hen en als bij het verhaal van Pascha je de tranen over de wangen stomen zoals ze bij mij doen dan hoop ik dat al deze dieren onze liefde voelen daar aan de andere kant van de regenboogbrug.
Pascha...
een verhaal van een vergeten hond.
"Hallo, ik ben Pascha" staat op het bordje wat aan de tralies van het hok hangt. In het hok zit een zwarte hond met grijze snoet. Rustig zit hij daar, kijkt naar mij. Hij houdt zijn kop scheef en ik heb het gevoel, als of hij mij zowat taxeert. Resignerend, afwachtend... zo lijkt het.
Als ik de tekst op het boordje lees, snap ik het. Pascha is 8 ½ jaar oud. 8 jaar al zit hij hier in het asiel. Als jong hondje, nog maar enkele maanden oud, is van hem afstand gedaan omdat hij gebeten zou hebben. Hier in het asiel heeft hij nog nooit iemand gebeten. Af en toe gromt en bromt hij een beetje, maar dat doen de meeste mensen die ik ken ook.
Pascha heeft een vriendin, die komt regelmatig naar het asiel om met hem te wandelen, hem te borstelen en te knuffelen. De hele middag lopen ze door het bos. Elke zondag. Pascha wacht altijd op de zondag. Behalve zijn vriendin en het personeel in het asiel heeft nog nooit iemand naar hem gevraagd. En daarom wacht hij elke week op de zondag.
Zondag: Pascha en zijn vriendin gaan wandelen. Zoals elke zondag.... hij krijgt zijn knuffels en ook iets lekkers.
Maandag: Pascha is moe, hij laat ook wat van zijn brokken staan. Koorts heeft hij niet en verder lijkt er ook niets aan de hand.
Dinsdag: Pascha eet niet meer, ligt op de grond, zijn lichaamstemperatuur daalt... Hij wordt naar de dierenarts gebracht. De hartslag is heel zwak. De foto’s laten de uitslag zien: Pascha heeft een kwaadaardige tumor aan zijn hart. De tumor is opengegaan, er is niets meer aan te doen. Pascha sterft in de armen van de mensen, die elke dag voor hem gezorgd hebben.
Terug blijven zijn halsband, verdriet en veel tranen... en een rode roos in zijn kooi van zijn vriendin. Het lijkt alsof hij heeft gewacht, om nog van de laatste zondag te kunnen genieten.
En dan komt steeds weer de vraag bij mij naar boven: waarom heeft hij nooit de kans gekregen om te bewijzen, wat voor een fijne hond hij was? Heeft hij niet ook een recht gehad op een eigen familie? Waarom heeft niemand hem die kans gegeven?
Voor Pascha is het te laat, maar er wachten nog veel Pascha's in de asielen. Waarom moet het altijd de kleine aandoenlijke jonge hond zijn? En waarom is het zo vanzelfsprekend en geaccepteerd om zich een pup bij een fokker te halen? Waarom zijn er zo weinig mensen, die ook aan de vele honden denken die vergeten zijn en hun leven in het asiel moeten slijten en die jaar voor jaar wachten op een nieuwe kans, verdrietig, eenzaam maar altijd nog met een vonkje hoop... tot dit vonkje dan ook sterft.
In Memoriam:
Vaarwel oude vriend, Wij zullen je niet vergeten en altijd met onze gedachten bij je zijn. Wij missen jou en wij hopen, dat jouw lot sommige mensen wakker maakt en jouw hondenvrienden die in de asielen nog steeds wachten misschien een kans geeft.
Bron secondhanddog
Ik denk hierbij vooral aan:
De zeehondjes die doodgeknuppeld worden in Canada.
De stieren die na een zinloos gevecht vermoord worden in Spanje.
De greyhounds en Galgo's in Spanje die na het raceseizoen in bomen worden opgehangen omdat ze in plaats van geld op te brengen nu geld gaan kosten.
De honden en katten in Korea die na een vreselijk leven in een kooitje levend gevild worden.
Alle proefdieren.
Alle dieren die het slachtoffer werden van stropers.
Alle dieren die omkomen door onachtzaanheid,verwaarlozing en mishandeling.
Ach,jullie weten ongetwijveld zelf nog wel veel meer voorbeelden te verzinnen.
Pascha was zo'n dier die eenzaam en alleen gestorven is en namens Pascha en al die anderen wil ik jullie vragen:vergeet ze niet,rouw om hen en als bij het verhaal van Pascha je de tranen over de wangen stomen zoals ze bij mij doen dan hoop ik dat al deze dieren onze liefde voelen daar aan de andere kant van de regenboogbrug.
Pascha...
een verhaal van een vergeten hond.
"Hallo, ik ben Pascha" staat op het bordje wat aan de tralies van het hok hangt. In het hok zit een zwarte hond met grijze snoet. Rustig zit hij daar, kijkt naar mij. Hij houdt zijn kop scheef en ik heb het gevoel, als of hij mij zowat taxeert. Resignerend, afwachtend... zo lijkt het.
Als ik de tekst op het boordje lees, snap ik het. Pascha is 8 ½ jaar oud. 8 jaar al zit hij hier in het asiel. Als jong hondje, nog maar enkele maanden oud, is van hem afstand gedaan omdat hij gebeten zou hebben. Hier in het asiel heeft hij nog nooit iemand gebeten. Af en toe gromt en bromt hij een beetje, maar dat doen de meeste mensen die ik ken ook.
Pascha heeft een vriendin, die komt regelmatig naar het asiel om met hem te wandelen, hem te borstelen en te knuffelen. De hele middag lopen ze door het bos. Elke zondag. Pascha wacht altijd op de zondag. Behalve zijn vriendin en het personeel in het asiel heeft nog nooit iemand naar hem gevraagd. En daarom wacht hij elke week op de zondag.
Zondag: Pascha en zijn vriendin gaan wandelen. Zoals elke zondag.... hij krijgt zijn knuffels en ook iets lekkers.
Maandag: Pascha is moe, hij laat ook wat van zijn brokken staan. Koorts heeft hij niet en verder lijkt er ook niets aan de hand.
Dinsdag: Pascha eet niet meer, ligt op de grond, zijn lichaamstemperatuur daalt... Hij wordt naar de dierenarts gebracht. De hartslag is heel zwak. De foto’s laten de uitslag zien: Pascha heeft een kwaadaardige tumor aan zijn hart. De tumor is opengegaan, er is niets meer aan te doen. Pascha sterft in de armen van de mensen, die elke dag voor hem gezorgd hebben.
Terug blijven zijn halsband, verdriet en veel tranen... en een rode roos in zijn kooi van zijn vriendin. Het lijkt alsof hij heeft gewacht, om nog van de laatste zondag te kunnen genieten.
En dan komt steeds weer de vraag bij mij naar boven: waarom heeft hij nooit de kans gekregen om te bewijzen, wat voor een fijne hond hij was? Heeft hij niet ook een recht gehad op een eigen familie? Waarom heeft niemand hem die kans gegeven?
Voor Pascha is het te laat, maar er wachten nog veel Pascha's in de asielen. Waarom moet het altijd de kleine aandoenlijke jonge hond zijn? En waarom is het zo vanzelfsprekend en geaccepteerd om zich een pup bij een fokker te halen? Waarom zijn er zo weinig mensen, die ook aan de vele honden denken die vergeten zijn en hun leven in het asiel moeten slijten en die jaar voor jaar wachten op een nieuwe kans, verdrietig, eenzaam maar altijd nog met een vonkje hoop... tot dit vonkje dan ook sterft.
In Memoriam:
Vaarwel oude vriend, Wij zullen je niet vergeten en altijd met onze gedachten bij je zijn. Wij missen jou en wij hopen, dat jouw lot sommige mensen wakker maakt en jouw hondenvrienden die in de asielen nog steeds wachten misschien een kans geeft.
Bron secondhanddog