Wij hebben altijd veel dieren gehad, maar ook een aantal verloren.
Ons eerste huisdier dat we kregen toen we samen gingen wonen was Titch een prachtige dwergkeeshond van bijna 2 jaar. Ik heb nog nooit zo'n intelligente lieve hond mee gemaakt. Hij is overleden toen hij op 11 jarige leeftijd een hartstilstand kreeg. Hij liep achter zijn grote vriend Sherta aan, die altijd achter de kippen en de konijnen aan zat. En dat pikt Titch niet omdat HIJ de roedelleider was !!! Kun je het voorstellen? Een dwergkeesje van 2,7 kilo is de baas over een Hollandse herder van 40 kilo :shock: :shock: :shock: Hij is dus echt in zijn strijd gestorven en heeft niet geleden.
Titch heeft samen met de dwergkees van mijn schoonouders (Ruby) een nestje gehad met helaas maar 2 pupseltjes waarvan 1 de geboorte niet overleefde. De andere hebben we met reanimeren kunnen redden. Onze eerste pup (Brumell) een prachtige beestje, dat ontzettend lief was. Toen hij 10 maanden was is hij samen met zijn mammie (Ruby) bij ons voor op de weg onder een auto gekomen en was op slag dood. Zijn mammie heeft nog een nachtje bij de dierenkliniek in Emmeloord gelegen, maar had zoveel inwendige bloedingen dat ze niet meer te redden was. Wat een verdriet, wat een leegte ineens....
Later kregen toch wel weer zin in een nieuw maatje voor Titch, maar ook voor onze dochter Natascha die inmiddels geboren was en een echte dierenvriend was. We hebben toen Sherta, een Hollandse Herder van 4 jaar uit het asiel opgehaald. Liefde op het eerste gezicht :wink: Ik ben best angstig voor grote honden, maar hij........... zwijmel, zwijmel. Hij was een dominante maar ontzettend lieve hond, die dus vele rangen lager stond dan ons dwergkeesje :lol: :lol: :lol:
Hij was dikke maatjes met Natascha en als Popke met haar aan het stoeien was, ging ie er bij staan met een hoge rug en voorbenen breed uit, zo van: ik hou je in de gaten, makker....... doe niks aan mijn vriendinnetje :evil: :evil: :evil: Toen we hem uit het asiel haalden wisten we al dat hij slechte heupen had en mogelijk HD. Nou dat was ook zo. Zeker de laatste jaren had hij veel pijn, al wilde hij dat niet toegeven. Hij vloog altijd langs de kippen en konijnen alsof ie pup was. En dat maakte het voor ons nog moeilijker. Pijnstillers hielpen niet meer, behandeling was niet mogelijk. Inslapen? Maar hij is nog zo fit, zo levendig, alleen die pijn en die immobiliteit die steeds erger werd.
Toch hebben we hem in november 2001 in laten slapen. De dierenarts kwam bij ons thuis en hij is op zijn eigen bed, met mij er naast zittend gestorven. DAT wil ik nooit meer meemaken...... IK heb besloten dat HIJ moest sterven :( :( :( :( Dat gevoel heeft me maanden achtervolgd, wetende dat we het voor HEM hadden gedaan. Maar toch......
Ook hebben we poezen gehad, de oudste van 10 is er nog steeds (is wel aangereden en heeft geen staart meer, maar verder goed gezongd) en woont nu bij onze overburen (in Nederland dus :wink: ) en kan daar heerlijk haar oude dag slijten. Verder zijn 2 poezen (eigenlijk een kater en een poes) weggelopen en nooit meer terug gekomen. Dat vond ik ook vreselijk..... dat je niet weet waar ze zijn, of ze gewond zijn, of al overleden. We hebben de hele polder (Noordoostpolder) af gezocht, maar hen nooit gevonden. De jongste van 3 jaar woont nu bij onze direkte buren, is ook al eens aangereden en heeft een gebroken staart!!! Zij heeft een nestje kittens gehad (tja.. ik was te laat met steriliseren :? ) en daarvan hebben we 1 poesje gehouden. Zij is echter op 1,5 jarige leeftijd ook onder een auto gekomen en heeft het niet overleeft.
Van elk dier, zeker de honden en de poezen hebben we heel veel verdriet gehad. En we zijn dan ook heel blij dat we nu weer twee gezonde maatjes hebben, die zeker de leegte hier in huis na het overlijden van Natascha opvullen!!!
Zo, het is een heel verhaal geworden, maar het zijn ook allemaal hele bijzondere unieke maatjes geweest. Maatjes die we nooit zullen vergeten :wink:
Mijn maatjes.....
Mijn maatjes.....
Groetjes van Corin@
Pfff,dat was zeker een heel verhaal Corina. :( Maar ieder dier verdient hier zijn eigen plekje hoor.Ze waren je allemaal even dierbaar toch?
Wat triest al die verkeersslachtoffertjes.Hier kun je je niet op voorbereiden en ieder afscheid komt zo plotseling.
Ik hoop dat je daar in het verre Zweden in een rustigere omgeving woont.
Het verhaal van Sherta is waarschijnlijk voor velen hier herkenbaar.Het is zo moeilijk om voor God te spelen en op een gegeven moment de knoop door te hakken en te zeggen:"Het is genoeg zo,je lijden is voorbij,je mag gaan".
De enigste troost die ik je kan geven is dit gedichtje wat mij zo ontzettend dierbaar is:
Laat me gaan.
Als ik eens broos en zwak zal zijn
en niet meer slapen kan van pijn,
doe dan wat nodig is. Want och…
die laatste dag verliest men toch.
Ik weet dat het je droef zal maken
dwing toch jezelf niet te verzaken:
Dan, meer dan enig andre dag
blijkt wat je liefde echt vermag.
Wij hadden 't jarenlang zo goed;
dat geeft ons ook die laatste moed.
Jij wilt toch ook niet dat ik lijd?
Laat mij toch gaan te zijner tijd
en breng mij waar men mij hulp biedt.
Eén bede slechts: verlaat mij niet!
Houd mij zacht pratend tegen je aan
totdat mijn ogen breken gaan.
Je weet, al is het later pas,
dat dit heus voor mijn bestwil was.
Al gaf mijn staart een laatste groet,
ik lijd niet meer en dat is goed.
Treur niet omdat het lot bewerkt
dat jij, juist jij, mijn tijd beperkt.
Wij waren toch elkaar zo na!
Laat dat je troost zijn als ik ga.
Wat triest al die verkeersslachtoffertjes.Hier kun je je niet op voorbereiden en ieder afscheid komt zo plotseling.
Ik hoop dat je daar in het verre Zweden in een rustigere omgeving woont.
Het verhaal van Sherta is waarschijnlijk voor velen hier herkenbaar.Het is zo moeilijk om voor God te spelen en op een gegeven moment de knoop door te hakken en te zeggen:"Het is genoeg zo,je lijden is voorbij,je mag gaan".
De enigste troost die ik je kan geven is dit gedichtje wat mij zo ontzettend dierbaar is:
Laat me gaan.
Als ik eens broos en zwak zal zijn
en niet meer slapen kan van pijn,
doe dan wat nodig is. Want och…
die laatste dag verliest men toch.
Ik weet dat het je droef zal maken
dwing toch jezelf niet te verzaken:
Dan, meer dan enig andre dag
blijkt wat je liefde echt vermag.
Wij hadden 't jarenlang zo goed;
dat geeft ons ook die laatste moed.
Jij wilt toch ook niet dat ik lijd?
Laat mij toch gaan te zijner tijd
en breng mij waar men mij hulp biedt.
Eén bede slechts: verlaat mij niet!
Houd mij zacht pratend tegen je aan
totdat mijn ogen breken gaan.
Je weet, al is het later pas,
dat dit heus voor mijn bestwil was.
Al gaf mijn staart een laatste groet,
ik lijd niet meer en dat is goed.
Treur niet omdat het lot bewerkt
dat jij, juist jij, mijn tijd beperkt.
Wij waren toch elkaar zo na!
Laat dat je troost zijn als ik ga.
Hoeveel dieren je ook in huis haalt,diegene die je achter liet vergeet je nooit
Groetjes Marion
corakoops schreef:Ben toch wel een beetje blij dat we niet aan zo'n hele drukke straat wonen....
Dat is nou het frustrerende..... we wonen in een polder waar het niet zo heel druk is. Onze honden én poezen heb ik altijd geprobeerd te leren om van het asfalt weg te blijven. En dat ging altijd goed, maar de moeder van de pup liep achter haar baasje aan, die nog wat uit de auto ging pakken die langs de kant van de weg stond en zij liep dus wel over de weg, met in haar kielzog haar pup die blij was dat mamma er weer was en wilde spelen :cry: :cry: :cry: En bij de poezen is helaas het jachtinstinct groter dan de gehoorzaamheid aan een baasje..... en als het muisje dan net aan de andere kant van de weg is.... dan loop je daar ook heen. En dan horen ze een auto aankomen...... auto?? eng..... wegwezen.... naar huis..... maar dan moet ik wel die weg weer over en die auto is er ook al :cry: :cry: Twee van onze poezen waren dus nog net op tijd (nou ja ook niet echt) weg, maar die kleine dus niet :cry: :cry: :cry:
Groetjes van Corin@