Na het overlijden van Wolf wilde ik eigelijk voorlopig geen nieuwe hond.
Maar....er werd een herplaatser aangeboden ,hij moest zo snel
mogelijk weg want de vorige eigenaar ging verhuizen.
En ik reageerde erop en kon enkele dagen later op Maandagochtend
al langskomen, op naar Amsterdam. Na in de file te hebben gestaan
en een hoop zoekwerk waren we op de plaats van bestemming.
Het baasje van Moos wachtte ons al op en ja.....daar was Moos
hij kwam voorzichtig bij de auto kijken wie we waren.
We kregen koffie en het baasje vertelde dat Moos weg moest en
het andere hondje Jippie niet ....die verhuisde mee.
Volgens de eigenaren was Moos altijd buiten op de plaats voor de
boot waar hij woonde ook stond er een hondenhok waar Moos
's nachts in sliep. Moos was gewent om los te lopen, luistert goed en is
gek op water.
Na wat heen en weer gepraat gaat Moos met ons mee .
Het afscheid.....Moos wordt omhelst en geknuffeld en dan stapt Moos
bij ons in de auto. De eigenaren huilen en Moos kijkt naar zijn baasjes
met een blik van (wat doen jullie me aan ) afschuwelijk om te zien.
Het enige dat ik kon zeggen was ....rij maar....kon het niet meer
aanzien.
Moos ging mee naar Rotterdam.
Eenmaal daar wilde hij de auto niet uit ......met geen mogelijkheid :roll:
Daar stonden we midden op de weg , de portieren open maar Moos
wilde er niet uit.
Uiteindelijk hebben we Moos eruit gedragen.
Eenmaal thuis stoof Moos achter 1 van de katten aan die op de heg
landde van de schrik en Moos dacht .....(zo....die is weg ) hij wist
toen nog niet dat er 6 katten waren.
We deden de halsband af en Moos bleek onder de wratten te zitten
en bij iedere aanraking schrok hij enorm en kromp in elkaar.
Ook was hij erg vuil dus hem lekker in bad gedaan en......alle
wratten waren weg .......(het waren teken dode en levende )
Op een gegeven moment spookte Moos iets uit dus riep ik FOEI!!!
Moos kromp inelkaar ....de oren in de nek , staart tussen de poten
en op zijn buik schuivend kwam hij naar mij ......stomverbaast was
ik ....en heb ook geen foei meer geroepen.
Vanaf het begin af aan hebben we Moos heel veel aangeraakt , geaaid
geknuffeld net zolang dat hij niet meer schrok van iedere aanraking.
Ook veel naar buiten door wandelingen ....onder de mensen komen
en andere honden . Moos kon enorm grommen naar vreemde mensen
Moos kan het uitstekend vinden met andere honden alleen kleine
hondjes met een grote mond daar heeft hij het niet zo op.
We hebben Moos nu 7 maanden en Moos laat steeds meer zien wie
hij werkelijk is.
Moos is een lieve en zeer gevoelige hond ,maar ook onzeker naar
vreemde mensen .
De enorme angst voor voeten krijgen we er niet uit......helaas
hij is en blijft bang voor voeten en gromt ook als je langs loopt,
we blijven langs hem lopen en stellen hem zoveel mogelijk gerust.
We hebben wat tips gekregen hoe te handelen als er visite komt
en dat gaat steeds beter .
Dus geduld is in dit geval een schone zaak.
Lieve Moos hier ben je Welkom en je gaat niet meer weg :wink:
Yvonne
