Hij ging mee naar huis en kwam middenin de verbouwing van mijn nieuwe huis terecht. Hij reisde dus heel veel van het ene naar het andere (rommelige, gesloopte, herbouwde) huis. Ook dat vond hij heel normaal. Als hij maar bij je is, dan gaot allus goedkom'n.
Dan zou je zeggen dat zo'n hondje dat zó ontzettend graag bij je is, alles van je aan wil nemen. Eh ja, als het maar lekkers is ja !
Maar ik bedoel eigenlijk als je zo'n ouwetje aan het opvoeden bent. En het netjes volgens de heersende regeltjes doet, positief dus en de clicker aanleert en dat ouwetje razend enthousiast is. Geen probleem toch ? Baasje gemotiveerd, hond gemotiveerd, alles is hem aan te leren.
Toch ?
Eerst wennen aan zijn nieuwe naam (want hij heette in Spanje in het asiel Blacky terwijl ik kon zien dat hijzelf die naam niet uitgekozen zou hebben), netjes aangelijnd blijven tot hij iedere keer als een jekko terug kwam sjezen om een beloning in ontvangst te nemen. Ja hoor, na 2 weken was het zover. Opa mocht voor het eerst los en deed het supernetjes.
Wat was ik weer trots op die ouwe, die ondertussen nog veel meer had geleerd.
Hij kon netjes wachten voor een deur, netjes wachten voor zijn eten, hij liet zich afdrogen zonder de handdoek te willen vermoorden, hij nam zijn beloning netjes uit de hand (meestal haha) in plaats van je hand in zijn bek te laten verdwijnen om het voertje tegen zijn huig aan te voelen of zo.
Maar Opa Freggel is ook heel gewiekst en supersupersupersnel als het met eten te maken heeft.... vooral iets 'eetbaars' dat op straat ligt. Dat varieert bij hem van een papieren zakdoekje, sierappeltje, kattendrol, mensendrol
,paardevijg, lolly-, ijsstokje, paddestoel, eikeltjes, konijnenkeutels en ga zo maar door. 'O', dacht het vrouwtje, 'maar dat gaan we netjes ruilen natuurlijk !'
'Natuuuuurlijk NIET', dacht Opa Freggel en hield zijn kaken stijf op elkaar. Geen vinger tussen te krikken, wat Opa in zijn bek heeft dat houdt hij in zijn bek. Daar kan dit vrouwtje niets meer aan doen.... Zelfs niet na 4 gebitsbehandelingen, waarbij ze helaas in totaal 6 kiezen, 3 hoektanden en 2 snijtanden hebben verwijderd omdat alles rot was.
Ook heeft hij een keer de hondenuitlaat een half uur naar hem laten zoeken, omdat hij iets, ik wil niet eens weten wát, in het bos gevonden had. Die hond heeft echt een carriere gemist, hij had speurhond moeten zijn. Hij ruikt smerige, maar voor hem eetbare zaken van heeeeeel ver....
Gelukkig kan het vrouwtje tegenwoordig (meestal) precies zien wanneer er zo'n smerige, maar ver weg luchtje in zijn snuit komt aanwaaien en kan hem terugroepen. Maar het blijft enorm opletten geblazen.
Nou ja, in het bos gaat het eigenlijk best goed (met arendsogen Opa in de smiezen houden, maar dat hoort erbij).
Maar in de wijk wandelen, wat een crime zeg ! Dan merk je pas wat mensen allemaal op de grond gooien en hoeveel kattedrollen er tussen de struiken liggen.
En het vrouwtje loopt dus regelmatig knarsetandend door te lopen, terwijl hij weer heel vergenoegd iets naar binnen zit te kanen waarvan ik weer niet wil weten wat dát nou weer is.......
En toen...... ineens....... het Ei van Columbus !
Over die Berg en Mohammed enzo. Over niet sterk zijn, maar slim. De kat op het spek binden. Lood en oud ijzer. Mond vol tanden. Appel en ei. Spek en bonen.
Al deze uitspraken heeft vrouwtje gebundeld en nu loopt Opa door de wijk heen en taalt niet meer naar die kattedrollen, snoeppapiertjes, halve vieze boterhammen enz. enz. Echt waar, niet gelogen ! Vrouwtje loopt nog steeds langs dezelfde heerlijkheden, maar Opa Freggel loopt er zo snel mogelijk langs. Hij piest en hij poept en verder loopt hij alleen maar vooruit, vooruit, vooruit.
Want Opa Freggel wil zo snel mogelijk thuis zijn.
Want als hij thuis is...... kan eindelijk dat grote pensstaafje dat hij in zijn bek heeft, opgegeten worden !
