Beste allemaal,
Ik ben Joke van der Veer, 50 jaar oud, moeder van drie kinderen waarvan nog eentje thuis.
Deze week heb ik mijn saarloos wolfhond moeten laten "inslapen" en wij zijn, zoals jullie misschien wel kunt begrijpen, daar nog helemaal verdrietig van.
Hij zou deze maand 9 jaar geworden zijn, dus nog helemaal niet oud.
Ik merk dat ik het nog helemaal niet zo makkelijk vind daar wat over te zeggen.
Ik bedank Cora en Desiree voor hun prachtige gedichten op het baardagamenforum en alle andere mensen, waarvan ik er sommigen hier ook zie opduiken, voor hun medeleven.
Binnen is binnen
Hallo Joke,
persoonlijk ben ik heel erg blij dat je de moed bij elkaar hebt kunnen rapen om je iig hier aan te melden.
Je bent van harte welkom, dat weet je, en neem alle tijd die je nodig hebt.
Ik zit nu eigenlijk een beetje met mijn gevoel in de knoei en weet even niets te zeggen.....ik wil je alleen , nogmaals, heel veel sterkte wensen en ben heel blij dat je even iets van je hebt laten horen.....
Wees welkom en neem je tijd. :wink:
persoonlijk ben ik heel erg blij dat je de moed bij elkaar hebt kunnen rapen om je iig hier aan te melden.
Je bent van harte welkom, dat weet je, en neem alle tijd die je nodig hebt.
Ik zit nu eigenlijk een beetje met mijn gevoel in de knoei en weet even niets te zeggen.....ik wil je alleen , nogmaals, heel veel sterkte wensen en ben heel blij dat je even iets van je hebt laten horen.....
Wees welkom en neem je tijd. :wink:
Kan het me voorstellen dat alles leeg voelt...ik voel me zelfs leeg..........er komt veel boven borrelen en dat wat jij en je gezin nu voelen hebben wij nog niet zo lang geleden gevoelt......het is alsof je een flink pak op je sodemieter hebt gehad en dan druk ik me nog zachtjes uit!
Het is zo onwerkelijk en niks schijnt meer te kloppen......
Het is zo onwerkelijk en niks schijnt meer te kloppen......
Ja, zo is het precies.
Toen hij gestorven was zei de dierenarts: "Die grens tussen leven en dood vind ik altijd zo broos. Vindt u dat nou ook?"
En dat was precies wat ik net zat te bedenken.
Zijn hartje had negen jaar geklopt en nu ineens stond het zomaar stil, na een paar prikjes.
Toen hij nog leefde kon ik me bijna niet voorstellen dat dit sterke dier ooit dood kon gaan.
Toen hij gestorven was zei de dierenarts: "Die grens tussen leven en dood vind ik altijd zo broos. Vindt u dat nou ook?"
En dat was precies wat ik net zat te bedenken.
Zijn hartje had negen jaar geklopt en nu ineens stond het zomaar stil, na een paar prikjes.
Toen hij nog leefde kon ik me bijna niet voorstellen dat dit sterke dier ooit dood kon gaan.
Dat is niet voor te stellen dat dat zo maar kan......tenzij je het zelf hebt geleefd....gezien, gevoeld en ....al je zintuigen zijn gericht op dat ene wat je echt niet wil dat dat gaat gebeuren, maar je weet, met je verstand, dat het anders niet eerlijk is......maar je gevoel schreeuwd echt NEE !!!!
Het klinkt afgezaagd...maar het wordt anders...niet minder maar anders.....
ik heb heel lang niet over de plek in de keuken kunnen lopen waar Pablo is gestorven.....ik stapte er over heen......maar ja er moet wel weer gestofzogen worden en gedweild, we hebben zeil dus.....
Dat was echt even slikken......dan wordt alles zo duidelijk...het leven gaat door..of je nou wil of niet......en dat is niet te vatten.....nog niet...maar dat komt wel weer....
Veel praten en huilen.....niks opkroppen laat je gaan want anders duurt het veel langer......samen met je dochter moet dat toch lukken??
Wij zijn er ook om te luisteren en te helpen......dikke kus.....
ik heb heel lang niet over de plek in de keuken kunnen lopen waar Pablo is gestorven.....ik stapte er over heen......maar ja er moet wel weer gestofzogen worden en gedweild, we hebben zeil dus.....
Dat was echt even slikken......dan wordt alles zo duidelijk...het leven gaat door..of je nou wil of niet......en dat is niet te vatten.....nog niet...maar dat komt wel weer....
Veel praten en huilen.....niks opkroppen laat je gaan want anders duurt het veel langer......samen met je dochter moet dat toch lukken??
Wij zijn er ook om te luisteren en te helpen......dikke kus.....
Ik denk ook dat het verschil tussen een reptiel verliezen of een hond of kat wel een wezenlijk verschil is. Ik ben ook heel erg gehecht aan mijn dieren en ik leef er ook echt voor. Dat weten de meesten hier ook wel.
Maar van reptielen krijg je niet echt liefde, daar houd je wel van, maar echte liefde terug krijg je niet.
Van een hond of kat krijg je volgens mij ook veel liefde, ze voelen je aan, ze troosten je, je gaat er elke dag mee weg ze zijn zo'n groot deel van je leven. En als je daar afscheid van moet nemen voelt het misschien net zo erg als wanneer je afscheid moet nemen van een persoon die je dierbaar is. En dat kost tijd om te verwerken en het een plaats te geven in je hart.
Als een van mijn dieren dood zo gaan vind ik het heel erg, en ik jank er dan ook mee, maar............ik weet dat het ooit kan gebeuren en ik denk dat ik er dan toch wat gemakkelijker over kan denken, omdat ik de mogelijkheid heb om een nieuw dier te kopen.
Maar zo simpel ligt het bij honden en katten lijkt mij niet.
Daar speelt je gevoel veel meer mee en de plaats die het dier innam in huis. Bij mij zijn dat terraria, bij jullie misschien de bank of een stoel,
heel anders dus.
Sterkte Joke!
Maar van reptielen krijg je niet echt liefde, daar houd je wel van, maar echte liefde terug krijg je niet.
Van een hond of kat krijg je volgens mij ook veel liefde, ze voelen je aan, ze troosten je, je gaat er elke dag mee weg ze zijn zo'n groot deel van je leven. En als je daar afscheid van moet nemen voelt het misschien net zo erg als wanneer je afscheid moet nemen van een persoon die je dierbaar is. En dat kost tijd om te verwerken en het een plaats te geven in je hart.
Als een van mijn dieren dood zo gaan vind ik het heel erg, en ik jank er dan ook mee, maar............ik weet dat het ooit kan gebeuren en ik denk dat ik er dan toch wat gemakkelijker over kan denken, omdat ik de mogelijkheid heb om een nieuw dier te kopen.
Maar zo simpel ligt het bij honden en katten lijkt mij niet.
Daar speelt je gevoel veel meer mee en de plaats die het dier innam in huis. Bij mij zijn dat terraria, bij jullie misschien de bank of een stoel,
heel anders dus.
Sterkte Joke!
Dat kl*te gevoel blijft ook nog een hele tijd, ik heb dit ook. Dusty ging s' avonds altijd mee naar boven, en dan praatte ik altijd even met hem, en nu .....nu is er niks meer om mee te praten ook mis het gestommel... zelfs zijn gesnurk is een gemis en zo zijn er duizende dingen die je mist.
Maar Joke..... bij elk afscheid begint een nieuwe herinnering die voor altijd met je meedraagt.
Nu denken we nog aan wat we missen, omdat het nog zo vers is, maar straks denken we aan de fijne momenten
Maar Joke..... bij elk afscheid begint een nieuwe herinnering die voor altijd met je meedraagt.
Nu denken we nog aan wat we missen, omdat het nog zo vers is, maar straks denken we aan de fijne momenten
Ja, dat zal dan wel. En misschien ook aan de irritaties zelfs en de moeite. Smaug was als Saarloos nou niet wat je noemt de gemakkelijkste.
Maar juist door al die moeite krijg je een heel sterke band met zo'n dier. Ik zou er een boek over kunnen schrijven.
Maar bedankt voor jullie lieve troostende woorden en begrip.
Marion, wat jij zegt is ook heel waar. Om een hagedis kun je ook verdrietig zijn als hij doodgaat. Maar het is niet helemaal hetzelfde, omdat de wisselwerking en de interactie tussen jou en het dier niet zo intensief is als met een dier dat de hele dag om je heen draait en op je reageert.
Bovendien heb je een hagedis niet zoveel jaar. Maar dat is het misschien niet...
Cora had ook heel veel verdriet om dat kleine puppy dat doodging.
Maar juist door al die moeite krijg je een heel sterke band met zo'n dier. Ik zou er een boek over kunnen schrijven.
Maar bedankt voor jullie lieve troostende woorden en begrip.
Marion, wat jij zegt is ook heel waar. Om een hagedis kun je ook verdrietig zijn als hij doodgaat. Maar het is niet helemaal hetzelfde, omdat de wisselwerking en de interactie tussen jou en het dier niet zo intensief is als met een dier dat de hele dag om je heen draait en op je reageert.
Bovendien heb je een hagedis niet zoveel jaar. Maar dat is het misschien niet...
Cora had ook heel veel verdriet om dat kleine puppy dat doodging.
