Mijn kleine meisje uit Roemenië met haar 3 pootjes was een begrip in de buurt.
Ik weet nog goed dat ik haar zag op het internet. Het was november 2003 en haar guitige kopje keek me aan. Ze woonde toen met een aantal grotere honden in een asiel in Roemenië en de temperaturen waren daar zeker 20 graden onder 0.
Op het moment dat ik besloot om mijn huis en mijn hart voor haar open te stellen was het voor mijn gevoel ook meteen mijn meisje en wilde ik haar nog voor de feestdagen in huis hebben maar zo eenvoudig ging dat niet. Eerst moesten er genoeg honden zijn die naar Nederland kwamen om vervoer te plannen en toen dat eenmaal zover was waren de wegen te slecht om te rijden.
Wat heb ik vreselijke feestdagen gehad dat jaar. Wij met volle buiken aan tafel en mijn kleine meisje aan droog brood vechtend met grote honden om een hapje eten.
Uiteindelijk was het pas januari 2004 dat ik haar in mijn armen mocht sluiten.
Oh wat was ze mager maar wat een vrolijk hondje ondanks alle ontberingen die ze gekend had in Roemenië.
Gelukkig verliep de kennismaking met grote "broer" Aslan voorspoedig en kon het grote genieten beginnen. Ze was snel op gewicht en haar conditie ging met sprongen vooruit. Ondanks het gemis van haar rechter achterpootje kon ze uren lopen en waren we regelmatig in de natuurgebieden te vinden. Jaren verstreken en altijd is het een vrolijk hondje gebleven. Zo vrolijk dat je eigenlijk niet zag wat ze allemaal ingeleverd heeft de laatste paar jaar. Ze kon niet meer op de bank komen maar wilde onder geen beding opgetild worden. Spelen met een bal lukte niet meer en steeds vaker zakte ze door haar pootjes. Tijdens het uitlaten viel ze regelmatig om en ving haar gewicht dan op met haar stompje zodat dat dan weer ging bloeden. Wanneer is het moment dat je denkt :"Dit kan zo niet langer. Meisje, ik laat je gaan."
Dat moment was deze week. toen ze haar grote boodschap wilde doen en plat op haar buik viel. Oké denk je dan. één keer kan dat gebeuren maar het gebeurde deze week zeker drie keer. Het was genoeg. Haar lijfje was op en ondanks dat ze nog steeds vrolijk was had ze ook momenten dat ze me aan lag te kijken met zo'n blik van :"Hoe denk je er over? Mag ik gaan alsjeblieft?"
Op haar verjaardag heb ik tegen haar gezegd dat het goed was zo. Ze mocht gaan van me. Het leek alsof ze me begreep.
Toen de Dierenarts thuiskwam ging ze vrijwillig in het mandje zitten waarin ik haar nog een uurtje om me heen wilde hebben als "het" gebeurd was. Ze had nog nooit in dat mandje gelegen.
Ze kreeg een prikje om rustig te worden en is via een canule in haar ader rustig ingeslapen.
15 jaar mijn kleine meisje en oh wat mis ik dat kleine lijfje om me heen.
Dag Nadja. Dank je wel dat ik je baasje mocht zijn.
Ooit zullen we weer samen zijn.
