Boy

[Ineke]

Gisteren was het alweer 8 jr geleden dat je zelf insliep.
Ik weet het allemaal nog zo goed,we sliepen in de kamer bij jou,je had infuus,we hoopte dat je het zou redden, we waren naar de da in terneuzen geweest
omdat het niet goed ging met je en daar werd je nagekeken,kreeg je infuus,(misschien nog medicatie) en ging weer mee naar huis.
Jij tussen ons in met infuus in je poot.Of je het zou redden wist niemand.
(En bedenk nu ook dat we even snel langs mac donald iets te eten haalde,want het was nog zo'n eind naar huis)
Eenmaal thuis lieten wij je uit,samen omdat iemand de stang moest vasthouden waar het infuus aan hing,(raar dat sommige dingen je zo goed bij blijven)
Thuis ons geinstalleert in de kamer,om lekker bij je te kunnen zijn.
Maar toen wij tegen de morgen even in slaap gevallen waren ging jij ook,we waren er wel bij,maar toch weer niet,misschien wachtte je daar wel op,wie zal het zeggen
Je lag een beetje verscholen achter het gordijn,en zag wat plas liggen,maar jij was er niet meer.

Eergisteren zag ik het in de agenda staan
Jou sterfdag en de geboortedag van Anouk (onze 1e akita),jullie allebei in 1991 geboren
Boy onze 1e xhusky/border collie uit het asiel gehaald
Rien zag jou daar zitten,je keek ons niet aan,draaide je koppie weg,en jij moest het worden
Vandaar ook deze tekst op je steentje en bij je foto op onze site.
First time when you looked at me you tried to hide, but I could see a special beauty in your eyes

Door mij duurde het allemaal wat langer eer dat zo was,je was immers een kattenhater en wij hadden 4 katten.
Maar uiteindelijk ben je er toch gekomen en je was een hele lieve hond

Kerstmis was niet zo leuk toen voor ons,we voelde allemaal bulten en wisten eigenlijk al dat is niet goed,
dus alvast lekker verwend.
Na de feestdagen naar de da die onze vermoedens wel deelde en onderzoek gedaan
Helaas ook verteld aan ons dat behandeling (chemo)van Boy,"gevaren "op konden brengen voor de andere honden,
ook omdat wij nog wilde fokken met de andere honden
Je neemt dat aan,wat weet je er nog van,maar dan ga je nadenken en wil je hem een kans geven
We zijn toen bij een da in Terneuzen terecht gekomen,gespecialiseerd in dit soort ziekte's
Hij gaf ons een beetje hoop,maar zij er wel bij dat we ws te laat waren met de behandeling,
(hadden we nu maar niet geluisterd naar onze da)
Maar toch gedaan en Boy ging mee naar huis met allerlei pillen en wij moesten daar ook af en toe heen voor infusen
Hij is eigenlijk bijna tot het laatste toe heel actief geweest,al was het een ramp om de vele medicijnen te geven.
We hebben het geprobeerd en zullen er nooit achter komen hoe het gegaan was als we niet naar onze da geluisterd hadden,die
ws te goeder trouw heeft gehandeld en wij toch direct met de behandeling waren gestart.
We zullen dat nooit weten

Misschien een beetje warrig verhaal geworden,maar ik vond dat ik dit even op moest schrijven

[Cora]

Wat een aangrijpend verhaal Ineke,
alles, ieder strohalmpje aangrijpen om Boy zolang mogelijk bij je te mogen houden.

Al is het 9 jaar geleden, al denk je dat je warrig overkomt, je weet dat je hier je verhaal neer mag zetten, wie is er nou niet warrig als je terug denkt aan de tijd dat je dit moet leven met je maatje......vechten voor het leven dat je zo lief is.......dikke knuf Ineke en fijn dat je ons hierin deelt!

Boy en al de anderen zullen we nooit vergeten!

[Aslan]

Soms weet je niet eens wat het is wat de klik veroorzaakt maar dat de klik er is is meteen wel duidelijk.

Ik heb wel vaker gehoord dat een dier juist heengaat als het baasje even indommeld,naar het toilet moet of op een andere manier even uit het zicht is.Zouden ze het voor ons makkelijker willen maken of zou het voor hen gemakkelijker zijn op deze manier?

Jullie hebben Boy de beste kans gegeven die er in die tijd te bieden viel maar helaas heeft het niet zo mogen zijn.
Ook van mij een dikke knuffel.

[Ineke]

Ik heb wel vaker gehoord dat een dier juist heengaat als het baasje even indommeld,naar het toilet moet of op een andere manier even uit het zicht is.Zouden ze het voor ons makkelijker willen maken of zou het voor hen gemakkelijker zijn op deze manier?

Geen idee,maar je bent met het dier bezig,aaien etc ,dit doe je vaak meer voor jezelf ,en misschien juist daarom....

Is bij mensen toch ook vaak zo,weet ook nog wel dat wij net thuis waren uit het ziekenhuis en een tel. kregen dat mijn schoonvader overleden was,
terwijl we daar geweest waren
En vind het ook nog steeds erg dat ik niet bij mijn vader kon zijn toen het gebeurde
Nu denk je ,had ik maar .......,maar qua afstand ,vervoer,geen rijbewijs ,honden,soms andere dingen die meespelen,
niet snel weg kunnen maakt het er soms niet allemaal makkelijker op
Maar overdoen kan niet meer
Dit allemaal ff terzijde

Denk dat iedereen wel die speciale dagen herinnert,soms komt het toch weer allemaal boven.
Ik weet ook nog dat ik niet meer naar een progamma wilt kijken,buitenlands progamma over 1e hulp
Dit omdat Boy toen ziek was en onder de tafel lag(en vlgs mij een aanvaring had gehad met een andere hond van ons ,ik niet goed opgelet)
Als dat progamma toevallig opstond zag ik ook Boy daar weer liggen,stom he dat je dat zo bij blijft,of weet te binnen schiet

Ineke

[elko]

Een aangrijpend verhaal, heel veel moed. Een verlies van je lieverd kan je niet zomaar vergeten ook al is het reeds jaren geleden. Een warme schouderklop