Bij de benches aangekomen, werd ik enthousiast begroet door een lichtbruin puppy die gelijk in mijn vinger beet toen ik die door de tralies stak. Het puppy was erg schattig om te zien maar niet zo vriendelijk. We zouden de winkel al verlaten, toen ik achterin de andere bench een piepklein, roodbruin bolletje krulletjes zag liggen. Ik keek nog eens goed en zag dat het een hartveroverend lief puppy was. Ik fluisterde lieve woordjes naar het kleintje die leek te slapen. Maar het stond op en kwam op wankele pootjes naar de tralies lopen. En toen keek het me aan.... met prachtige gouden ogen waar zoveel tederheid en liefde uit kwam. Ik was gelijk verkocht en verzuchtte in het Spaans: ach wat een mooi meisje (Guapa betekent mooi meisje in het Spaans). Hierop stak het puppy de neus tussen de tralies door en likte mijn vingers. Het was liefde op het eerste gezicht en ik wilde de pup gelijk meenemen maar mijn man wilde dat niet. Een beetje verdrietig verliet ik de dierenwinkel. Op straat praatten we er nog even over door en toen stelde ik voor om de kinderen te laten beslissen (mijn man was al bijna "om" want ook hij was gegrepen door de blik van het puppy). Toen we uiteindelijk weer bij onze vrienden terug in huis waren, was het pleit natuurlijk zo gewonnen!! De kinderen wilden de pup dolgraag! Arme echtgenoot van me, hij was natuurlijk geen partij voor zoveel smeekbedes
We hebben de pup gekocht en haar Guapa genoemd, naar het eerste woord wat ik tegen haar zei. Want het was dus een teefje en volgens de verkoper was ze 6 weken jong. Iedereen was gelijk gek op haar. Die eerste nacht sliep ze in een doos op onze kamer maar ze had het voor elkaar gekregen om de doos omver te kieperen en liep door de slaapkamer te banjeren. Ze was erg onrustig en niet veel later die nacht werd ze ziek; het kwam er aan alle kanten uit!! Ik heb haar de hele nacht lopen troosten én lopen schoonmaken en de volgende ochtend vroeg zijn we direct naar een dierenarts te gaan. Guapa bleek een hele ernstige darminfectie te hebben. Tegen die tijd was ze al op sterven na dood. De dierenarts heeft haar de nodige injecties en medicijnen gegeven maar gaf ons niet veel hoop. Eenmaal weer terug, heb ik Guapa voorzichtig op een dieet van rijstwater gezet - een probaat middel tegen diarree en braken. In de loop van de dag ging het langzaam wat beter met haar, totdat ze 's avonds eindelijk een heel klein beetje gekookte rijst binnen kon houden. Die eerste week (tevens de laatste van de vakantie) heb ik haar elke dag een beetje sterker gemaakt met dat rijstdieet en tegen de tijd dat we naar Nederland terug moesten, was ze zelfs al aangekomen! Na een laatste controle bij de dierenarts en de nodige entingen voor de thuisreis gingen we met kids en hond in de auto weer terug. De hele reis terug heeft Guapa voorin de auto aan mijn voeten gelegen. Ze heeft zich de hele reis voorbeeldig gedragen en geen enkel moment moeilijk gedaan. Tijdens het rijden lag ze opgerold te slapen, tijdens de rustpauzes liep ze heerlijk te banjeren. Ze was altijd vrolijk en blij en ontzettend lief tegen de kids. Zelfs tegen de jongste (toen 5 jaar) die nog nooit een huisdier had gehad en nogal ruw met haar omging.
Terug in Nederland zijn we natuurlijk weer naar de dierenarts gegaan voor controle en entingen. Tot onze schrik, schatte de dierenarts Guapa op nog maar 4 weken jong!! Veel te jong natuurlijk om bij de moeder weggehaald te zijn geweest maar het was al gebeurd en we konden daar niets meer aan veranderen.
Onze inmiddels 1-jarige poes Gypsy heeft Guapa direct geaccepteerd. Een unicum, want Gypsy was in die tijd een kruidje-roer-me-niet die helemaal niet met andere dieren kon opschieten. Overigens leeft Gypsy nog - ze is dus al 18 jaar!
Guapa groeide op tot een door ieder geliefde hond. Ze ging altijd overal mee naar toe en was heel leergierig en vooral "eager to please". Ze vond het prachtig om mijn portemonnee te dragen of een boodschapje - alles om maar te helpen. Officieel was Guapa een "vuilnisbakje", waarschijnlijk een kruising (Ierse) setter met een Spaanse jachthond. Vandaar haar wil om te plezieren.
Het was een bijzondere hond: kleine kinderen mochten gerust in haar mand kruipen of haar kluif of speeltjes pakken, ze vond het heerlijk om door een hele schare kinderen op haar buik geaaid te worden. Daar ging ze dan ook echt voor liggen - op haar rug, poten wijduit en genieten van alle kriebels en knuffels.
Guapa heeft aan haar moeilijke start een bijzonder gevoelige huid overgehouden maar verder was het een sterke en gezonde hond.
Totdat ze op ongeveer 6-jarige leeftijd ineens hotspots kreeg. Ze was er doodziek van, heeft nachten lang met hoge koorts gelegen waarbij ik naast haar lag en haar van een nat washandje wat water liet oplikken. Ze heeft me zonder protesteren haar open wonden laten verzorgen, elke keer weer. Terwijl het overduidelijk heel erg pijn deed - ze liet me alles met haar doen. Vanaf die tijd begon ze een beetje te sukkelen met haar gezondheid: kennelhoest, bronchitis, een vergrote hartspier. Maar ze was niet klein te krijgen. We hebben wat bezoekjes aan de dierenarts gebracht voor weer een prikje en een antibioticakuurtje. Natuurlijk ook vanwege de steeds weer terugkerende hotspots.
Ik heb zelf nooit kinderen mogen krijgen dus Guapa was mijn alles. Ze was mijn meisje - een hondenmeisje weliswaar maar toch.... mijn meisje. Ze was mijn schaduw: waar ik was, was Guapa ook. Toilet en douche incluis! Overal volgde ze mij. Ik had een hele bijzondere band met haar.
Na een aantal jaren, werd ik ziek waardoor ik thuis kwam te zitten. Veel op de bank liggen, veel slapen. Guapa kwam dan altijd aan mijn adem ruiken, even controleren of het wel goed met mij ging. Ze had de gave om bij mensen aan te voelen of ze in orde waren.
Na 16 jaar en 8 maanden, prachtige jaren, heb ik mijn allerliefste Guapa moeten laten inslapen. Ze is nog met ons op Texel geweest tijdens onze kerstvakantie. Ze was al krakkemikkig aan het worden, had spiermassaverlies aan de achterpoten maar was in geest nog een jonge hond. Het ene moment zakte ze door haar achterpoten, het andere moment liep ze te rennen met haar speeltjes. Guapa wilde gewoon jong blijven, ze weigerde simpelweg om oud en krakkemikkig te zijn.
Eenmaal terug van kerstvakantie, begon Guapa heel naar te hoesten. Bronchitis was de diagnose en een antibioticakuurtje moest haar daar vanaf helpen. Doxxyciclyne, wat ze zo vaak al had gehad. Maar na 2 dagen pilletjes, begon ze te braken. Eten deed ze al met moeite, drinken gelukkig nog wel. Maar ze was door gebrek aan eetlust al aardig afgevallen. Het braken verergerde de zaak. En het hield niet op - op een gegeven moment hield ze zelfs geen slokje water meer binnen. Ik was ten einde raad. Kon het niet meer aanzien hoe ze maar bleef braken. Maar tussen de braakbuien door, was Guapa zwakjes maar wel levenslustig. Ze kwam zelfs nog met speeltjes aandragen om te spelen! Toen het braken steeds erger werd en Guapa steeds zwakker, overwoog ik voor het eerst om haar te laten gaan. Ik belde de dierenarts om Guapa thuis op 8 februari in te laten slapen. Maar ik had het amper hardop uitgesproken of Guapa kreeg een bijna wonderbaarlijke opleving. Ze begon zelfs weer om eten te bedelen. De dierenarts dus maar afgebeld. Twee dagen lang leek het een beetje beter te gaan, mede met behulp van Primperan, een anti-braakmiddel wat ik haar een paar keer per dag in de bek spoot met hele kleine beetjes. Maar het tij keerde weer en het ging bergafwaarts met haar.
Uiteindelijk heb ik op 11 februari de loodzware beslissing moeten nemen om haar in te laten slapen. De dierenarts is thuis gekomen en Guapa is in mijn armen gestorven. Maar zelfs na het eerste prikje, het slaapprikje, was ze nog gewoon wakker. En het uiteindelijke spuitje hebben ze twee keer moeten geven want zelfs toen wist ze nog niet van opgeven. Uiteindelijk heeft de chemie het gewonnen van haar wilskracht en is haar hartje gestopt met kloppen. Maar als het aan haar wilskracht had gelegen, dan had Guapa nog door blijven leven. Ware het niet dat haar lijfje te verzwakt was....
Het was hartverscheurend. Het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. En nu, drie weken later, ben ik er nog steeds kapot van. Sorry voor het lange verhaal, het is een beetje uit de hand gelopen met schrijven...
Guapa, ik mis je!!!
