verloren zonder afscheid, Pientje, Jento en Balou

[desiree]

Ik had de oren van mijn ouders er afgezuurd of ik alsjeblieft een hondje van mezelf mocht hebben. En dan in het speciaal het hondje van mijn muzieklerares. Een teefje van 7 jaar.
Deze moest weg omdat ze niet goed kon opschieten met de andere dieren.

Op sinterklaas avond zaten we bij mijn grootouders toen mijn ouders zeiden dat ze even weg moesten en zo terug kwamen. Toen ze terug kwamen zag ik dat ze Dien hadden opgehaald. Ze zeiden dat ik Dien kreeg omdat ik haar zo graag wou hebben. Dien was een beige kleurige dwergpoedel met hele kleine krulletjes.

Als eerste heb ik haar naam veranderd van Dien naar Pien wat al snel Pientje werd. Ik was haar altijd aan het borstelen en aan het kammen elke week ging ze mee douchen. Pientje was echt MIJN woeffie. Tot ik een jaar om 11 was 6 jaar na dat ik haar gekregen had. Ik was mijn "kindje" aan het kammen tot ik ontdekte dat ze een gekke bult had op haar buik. Mijn moeder zei dat dat een tepel was. Het werd steeds groter en groter.Toen ik het weer tegen mijn ouders zei en liet zien schrokken ze en gingen met haar naar de dierenarts toe.
Ze bleek tepelkanker te hebben. Ze werd hier aan geopereerd en ze was weer in orde. Een aantal maanden later wou pientje niet meer gekamt worden en ging niet meer mee onder de douche. Ze viel af ze liet haar plas gewoon lopen en snauwde naar iedereen, behalve naar mij.

Die ochtend toen ik pientje gedag zei op haar favoriete plekje onder mijn bed hapte ze naar me iets wat ze nog nooit had gedaan. ik heb er de hele dag mee rond gelopen waarom dat was.
Zo kinds als dat ik nog was wist ik zeker dat ik met haar kon praten dus ik had me voorgenomen om aan haar vragen waarom ze mij had gebeten. School was uit en ik stormde naar mijn pientje. Zoals ik altijd deed als school uit was.

De hap in mijn arm waar 2 kleine littekentjes van over zijn gebleven is het enige wat me nog aan haar doet herinneren.
Want ik heb haar nooit meer gezien sinds die ene ochtend onder het bed op donderdag 2 februari 1995. En zal er ook nooit meer achter komen waarom ze naar me heeft gehapt.

na het verlies van Pientje was ik ontroostbaar.
Ik kreeg een nieuwe hond.
Ik kon kiezen tussen een bouvier jento of een bobtail balou
omdat ik niet kon kiezen kreeg ik ze allebei.
Ik wist dat ze haar niet konden vervangen maar heb mijn best voor ze gedaan. Met succes.

Totdat Jento een na aantal maanden op mijn slaapkamer lag te slapen toen mijn moeder binnenstapte. Jento begon te grommen en liet zijn tanden zien. Toen mijn moeder dat s'avonds vertelde schrok ik daarvan. Mijn vader zei dat het een "fase" was omdat hij aan het uitproberen was.

De volgende dag werd ik naar mijn oma gebracht en ook Jento heb ik niet meer gezien sinds die ochtend op donderdag 23 november 1995

En toen had ik alleen Balou nog. Ik steunde ontzettend op hem na het verlies van zowel Pientje als Jento. Balou begon mijn alles te worden. Na 8 jaar begon hij blind te worden doof te worden maar ook agressief naar derde. Omdat ik hem al vanaf mijn 12e had en nu 20 was zeiden mijn ouders dat ik zo niet langer kon en dat hij ingeslapen moest worden. Ik dacht dat ik neer gestoken werd. Ik zei dat ik het even wou aan zien en het zou overleggen met mijn baas. Ik werkte toen bij een dierenarts. Toen ik thuis kwam ging ik naar Balou toe tilde hem op bracht hem naar beneden en ging zonder wat te zeggen de deur uit met hem. Mijn baas stond te wachten met de auto stapte in en reden naar de praktijk.
Ook daar was hij vrij agressief. Mijn baas maakte de conclussie dat het gedane zaken was. Ik nam hem terug mee naar huis en vertelde het verhaal aan mijn ouders. Balou zou nog 1 week bij ons blijven verwent worden geknuffeld worden en dan worden ingeslapen. De fatale datum van donderdag 13 maart zou ik nooit meer vergeten.
Echter toen ik op de zaterdag ervoor thuis kwam van het werk wat Balou er niet. Ik heb gezocht en gezocht en gezocht. Niemand had hem gezien. Hij was vertrokken, de tuin uit, hij was weg....
Toen ik eind maart met mijn ander hond een blonde bouvier van '99 bij een andere dierenarts was voor een enting, deze was dichterbij en had de bouvier ter wereld geholpen zei ze me dat mijn pa 2 weken terug daar was... met een bobtail... Balou en ze vroeg hoe het met me ging.... ik wist niks te zeggen behalve dat ik teleurgesteld was in mijn ouders.....
Balou heb ik nooit meer terug gezien sinds die ochtend op 8 maart 2003...

En mijn ouders.... die zeiden dat het voor mijn eigen bestwil was...

Dit zijn de foto's van de rassen,
het zijn pientje, jento en balou niet maar het had gekunt.
Vooral de foto van de poedel is zeer sprekend

balou.jpg

jento.jpg

pientje.jpg

[Cora]

Phoe Dees........dat zijn ervaringen waar je een trauma van over moet hebben gehouden...als kind komt dit zo hard aan.........vreselijk dat je op deze manier afscheid is afgenomen door de mensen in je leven die je toch het allermeest moet kunnen vertrouwen...je ouders........

Mijn ouders hebben ook zoiets gedaan met een poesje.........mij de schuld geven dat ik de deur open had laten staan en ondertussen heeft mijn vader het diertje kilometers ver weg gebracht en in de natuur los gelaten.......jaren later kwam ik daar per toeval achter en nog kan ik me daar vreselijk boos over maken terwijl mijn ouders de schouders optrekken als ik erover begin.......

[Veerle]

Dit zijn niet bepaald leutige verhalen
Kan me voorstellen dat je dit levenslang blijft achtervolgen
Mooie foto's van je lieverds !

[Aslan]

Dit verdient geen enkel kind Dees.
Ik kan me voorstellen dat de band met je ouders nooit meer echt vertrouwelijk geworden is.
Hoop dat jij jou kinderen wel betrekt bij het wel en wee van hun maatjes.

[lenka]

pfffff..wat een verhaal...weet ff niets te zeggen....

[rosalinda]

Goh meid wat dom van je ouders om je zo buiten te sluiten ,en je te ontnemen van zoiets belangrijks als het rustig afschijd nemen van je dierbaren . Ik wens je nog heel veel sterkte bij het gemis van je maatjes .

[desiree]

helaas is er niks meer aan te doen maar als ik dit van te voren had geweten had ik mega veel foto's gemaakt... De band met mijn ouders is er inderdaad niet echt beter op geworden.
tot op de dag van vandaag ook nog steeds geen contact met ze. en ook geen behoefte aan, zowel hierdoor als door andere redenen. Een vos verliest wel zijn haar maar niet zijn streken.

ja marion ik betrek de kids er zeker wel bij.
toen Dino (de varaan) ingeslapen moest worden ivm verlammingsverschijnselen zijn we met de meiden naar de dierentuin geweest en hebben gezegt dat dino nu daar woont.
ging gemakkelijk gezien hun ook varanen hebben zitten.
Laatst ook een boamannetje op wintersport moeten sturen maar omdat we erzoveel hebben valt dat niet zo zeer op gelukkig.
Verder is ze er ook gewoon bij als we konijnen gaan halen en weet ze ook dat die konijnen voor de slangen bedoeld zijn. Ze is dan niet bij het afmeppen van de konijnen maar wel bij het voeren etc. Hebben ook gewoon de ontdooibak met de dode bevroren/ondooide konijnen in de keuken staan onder de schap. Ze zegt dan ook gewoon dat ze die gehaald heeft bij willem samen met papa en de auto en dat de slangen nu gaan eten. Dit geldt ook voor de muizen.
Laatst ook een visje vaarwel moeten zeggen heb haar toen ook erbij betrokken. Gezegd dat het visje heel erg ziekkies was en toen was het goed.

en met de tijd word ze er uiteraard ook nauw bij betrokken. alleen met het afmaken/inslapen zelf willen we nog niet hebben dat ze er bij is. logisch mijn inziens.