hoi dit is gre.Mijn allereerste hondje overleed dat ik nog jong was wij waren op vakantie en Vera logeerde bij mijn oom en tante .Toen wij terug kwamen vertelde hun het ik werd helemaal gek het idee dat ik me maatje nooit meer zou zien was een grote schok voor mij. een tijd later mocht ik een ander hondje uitkiezen het werd een toy poedeltje na jaren ging ik op mezelf wonen en me moppie ging natuurlijk mee.Nog weer later kreeg ik kinderen als ik dan met mijn zoon ging wandelen zat zij ook in de kinderwagen {zo schattig}Me Saskia is bijna 17 geworden. Nu stop ik er even mee want het maakt me weer een beetje verdrietig om het er over te hebben . De volgende keer vertel ik over mij andere dieren. Gr.GRE
Ziekte
Ik kan me voorstellen dat je zelfs na zoveel jaren weer verdrietig wordt Gre.
Als ik de stukken van Sjennie en Shebo teruglees voel ik het verdriet weer net zo hevig toeslaan als net na hun overlijden. :(
Het moet vreselijk zijn om geen afscheid te kunnen nemen van je maatje en om hem (of haar) niet bij te kunnen staan bij hun laatste momenten.
Als ik de stukken van Sjennie en Shebo teruglees voel ik het verdriet weer net zo hevig toeslaan als net na hun overlijden. :(
Het moet vreselijk zijn om geen afscheid te kunnen nemen van je maatje en om hem (of haar) niet bij te kunnen staan bij hun laatste momenten.
Hoeveel dieren je ook in huis haalt,diegene die je achter liet vergeet je nooit
Groetjes Marion
Vreselijk Gre om als klein meisje je maatje te moeten verliezen als je niet eens thuis bent........kan me heel goed voorstellen dat je jezelf kwijt was op dat moment......
Neem je tijd om te vertellen, en je weet het, je mág, je móet niet.........
Er komen bij het schrijven zoveel herinneringen boven, dat het je soms te veel wordt, heel begrijpelijk......
Nogmaals neem je tijd.........voel je niet verplicht!
Dkke knuffel van mij voor jou!! :wink:
Neem je tijd om te vertellen, en je weet het, je mág, je móet niet.........
Er komen bij het schrijven zoveel herinneringen boven, dat het je soms te veel wordt, heel begrijpelijk......
Nogmaals neem je tijd.........voel je niet verplicht!
Dkke knuffel van mij voor jou!! :wink:
Ziekte
Na mijn saskia kwam droeffie,een kruising van een ierse wolf en een bloedhond,ook al zo,n schat alleen maar liefde van gehad.en terug gegeven.hij is 12 jaar geworden. ik weet nog dat de dierenarts bij ons thuis kwam om hem in te laten slapen, ik was zo hard ant huilen dat ik moest afscheid nemen en naar buiten gaan,want door mijn huilen werd droeffie onrustig en kon hij niet rustig gaan.mijn man bleef bij hem, ik ben bij ons naar de dijk gegaan waar we altijd wandelden, ik was zo vreselijk van streek dat de buren mij moesten onder steunen,wat deed dat pijn,dat ik niet sterk genoeg was om er bij te blijven, maar onze arts zei dat ik he goed gedaan had voor de rust van mij schat. Hij is ook gecremeerd en ik ben er maanden lang elke zondag heen gegaan om bloemetjes uit strooien, het heefd lang geduurd voor ik er vrede mee had.En dat we droeffie 2 jaar hadden kreeg ik nog een hondje erbij cherry,ook zo,n moppie.Daarover de volgede keer meer ,ik vind het zo wel even genoeg.Gr.Gre :(
als je de mensen leert kennen ga van dieren houden
sheela
Ik zei cherry maar ik bedoel sheela,en toen gingen we ook onze eerste iersewolf uitkiezen,alice .geweldig we kregen haar als pup van 3mnd.de eerste weken groeide ze 5kilo per week je mocht ook niet te lang met haar lopen omdat ze zo hard groeide.we noemden haar altijd elsje en als je dan ergens met haar liep en je riep elsje kom was dat altijd grote hilariteit,want dan kwam er zo,n reuzin aanstormen,je voelde de grond bijna schudden.ik ging eens een dagje weg en mijn zoon paste op de honden mijn scheela werd ziek en mijn zoon ging naar de dierenarts ze moest met spoed geopereerd worden dus mijn zoon belde voor toestemming wat ik gaf en ook onmiddelijk de thuisreis begon toen ik bij de dierenarts kwam was ze nog onder narcose er was niets meer aan te doen ze zat helemaal vol met kanker het was een aggresieve snel groeiende soort en het was het humaanstse om dat hij nog onder narcose lag{ want de dokter wou het mij laten zie{ meteen in te laten slapen, vreselijk geen afscheid kunnen nemen van m,n schat weerzov eel verdiet
als je de mensen leert kennen ga van dieren houden
Sheela
En toen naar huis het de kinderen vertellen mijn jongste zoon storte helemaal in en liep te huilen en te brullen ,nou zie ik mijn meissie nooit meer hij was niet tot bedaren te brengen vreselijk,toen dacht ik ik neem er geen honden meer bij want dat verdriet is elke keer veel te erg,maar me meissie was ook 13 geworden hoor.maar toen kwam er bij de ierenfokker een opvang ier de mensen van wie hij was hadden er niet op gerekend dat hij zo reusachtig zou worden {1meter hoog}dus jawel die ging met ons mee {gillican}onvoorstelbaar zo lief hij had van alles wat zere voeten die ik elke dag 4x per dag moest schoonmaken en met een bepaalde soort zalf in moest smeren en dan moest hij sokken aan en als we naar buiten gingen moest hij ze schoenen aan ,en dan had hij zo maar opeens weer een open wond ergens die stumpert had altijd wat maar bleef net zo vrolijk we kregen hem dat hij 2jaar was ,en toen kwam er weer via m,n broertje een malthesertje,die was voor de vakantie bij ons en die kwamen ze weer ophalen maar die kwijnde weg van heimwee bij hun naar ons dus m,n broertje kwam hem brengen hij kroop gelijk tussen de ieren en ging meteen weer eten dus die bleef natuurlijk bij ons
als je de mensen leert kennen ga van dieren houden
Pfff,wat een aangrijpende verhalen Gre. :(
Bij zulke verhalen komen eigen ervaringen weer pijnlijk recent naar boven.
Het is vreselijk om geen afscheid te kunnen nemen maar Droeffie heeft jou gedachten aan hem wel degelijk opgepikt.
Het maakt niet uit of je vlak naast hem zit of een paar straten verder,jou gedachten en jou verdriet hebben hem wel degelijk bereikt.
Bij Sheela had je helemaal geen keuze en dat vind ik vreselijk voor je.
Het getuigde van grote liefde om haar niet eerst bij te laten komen uit narcose.
Liefde is ook los kunnen laten en jij hebt dat goed begrepen.
Ik had Sheela en Droeffie graag in het echt gekend.Prachtige beesten die Ierse Wolfshonden.
Ik kan me voorstellen dat je zo'n grote lobbes helemaal dubbel en dwars mist.
Ze zijn niet meer lijfelijk aanwezig maar ik ben er bijna zeker van dat ze ons nooit helemaal verlaten.
Dikke knuf van mij voor jou.
Bij zulke verhalen komen eigen ervaringen weer pijnlijk recent naar boven.
Het is vreselijk om geen afscheid te kunnen nemen maar Droeffie heeft jou gedachten aan hem wel degelijk opgepikt.
Het maakt niet uit of je vlak naast hem zit of een paar straten verder,jou gedachten en jou verdriet hebben hem wel degelijk bereikt.
Bij Sheela had je helemaal geen keuze en dat vind ik vreselijk voor je.
Het getuigde van grote liefde om haar niet eerst bij te laten komen uit narcose.
Liefde is ook los kunnen laten en jij hebt dat goed begrepen.
Ik had Sheela en Droeffie graag in het echt gekend.Prachtige beesten die Ierse Wolfshonden.
Ik kan me voorstellen dat je zo'n grote lobbes helemaal dubbel en dwars mist.
Ze zijn niet meer lijfelijk aanwezig maar ik ben er bijna zeker van dat ze ons nooit helemaal verlaten.
Dikke knuf van mij voor jou.
Hoeveel dieren je ook in huis haalt,diegene die je achter liet vergeet je nooit
Groetjes Marion
mjin huidige hondjes
Haar naam was ook sheela. toen kwam er nog een maltesertje bij die had ik wel zelf uitgekozen cherry, en toen kwam er via m,n schoondochter d,r vader nog een kruising malteser sampie. dus als we met onze honden gingen lopen was het altijd een gezellige boel want de kinderen uit de buurt waren er onze hondenallemaal stapel gek op hun vooral op de ieren dat was zo,n mooi gezicht die kleintjes met die grote joekels.onze honden liepen ook nooit aan de riem dus dat was altijd een hele optocht met 2 joekels van honden en 3 kleintjes en al die kindertjes.onze gillican is 6jaar geworden en elsje 7 ik kan daar nog niets over vertellen ,ook weer zo,n verdriet zo,n pijn zo,n leegte vreselijk.nu heb ik sinds 1,5 jaar een Galgo uit spanje geadopteerd bij de stiching greyhound in nood uit nederweert.ik ging toen heen voor een andere hond maar dat ik daar aan kwam vroegen ze of ik mischien even wou kijken naar een, andere hond een zogenoemde zeer timide hond nou dat was al gauw klaar natuurlijk ik was meteen verliefd ik hem genomen hij was echt doodsbang voor alles ook voor mij maar na een paar dagen bezweek hij mij al niet meer {zwaan kleef aan} nu is hij lang zo bang al niet meer behalve voor mannen er zijn er maar een die hij vertroud 1 daarvan is m,n papa wie eigenlijk helemaal geen honden mens was tot nu hij is stapelgek op m,n schat hij heet trouwens spike
als je de mensen leert kennen ga van dieren houden