11 januari 2000 was de dag dat ik je voor het eerst zag….. in een kennel in het asiel in Hilversum. En ondanks dat de bedoeling was dat er een klein hondje zou komen, ben ik je 15 januari op gaan halen. Niet omdat je een rottweiler was of omdat je een grote hond was, maar simpelweg omdat je zo’n lieve blik in je ogen had en vol overgave mijn handen likte.
Thuisgekomen bleek dat ik (toen nog een grote leek wat honden betreft) een Heerschap had meegenomen, die dacht dat hij alle honden weg moest jagen aan de lijn en die zijn speeltjes, botjes en voer met overgave probeerde te verdedigen. Na ‘Nog beter omgaan met je hond’ van Martin Gaus in één adem uitgelezen te hebben (en als gids een paar weken op mijn hart gedragen te hebben), ben ik je op gaan voeden. En met veel bloed, zweet, tranen en mooie momenten ben je uitgegroeid tot een heerlijke knuffel die mij volledig vertrouwt, waar we ook gaan of staan en wat er ook om je heen gebeurt. Als je iets eng vindt, kijk je me met je trouwe ogen vragend aan, waarop ik je met onze eigen Jack-geruststel-blik het vertrouwen kan geven dat het misschien wel spannend is, maar dat we ons er samen wel doorheen zullen slaan.
Een paar keer in die 5 jaar heb ik je echt achter het behang willen plakken, zoals de keer dat je een Westie (West Highland White terriër) zomaar als prooi oppakte en begon dood te schudden, wat gelukkig goed afgelopen is met een paar gaatjes in de rug van het arme hondje zonder verdere schade, omdat je gelukkig nog luisterde en losliet toen ik je in je lurven pakte….
We zijn in september 2000 naar Ameland geweest, gezellig samen, naar Klaas Wijnberg (schrijver van De Hondenfluisteraar en De Puppyfluisteraar) en daar zijn we een week bezig geweest om de basis te leggen van jouw ongebreidelde vertrouwen in mij. Het was een week die ons beiden de ogen opende en basis werd voor de ontwikkeling van onze speciale band.
Daarna vielen wij dusdanig op bij de hondenclub waar we gehoorzaamheid trainden, dat we bij het VGG cursusexamen het cijfer 10 kregen voor Relatie Baas/Hond ! Wat nog niemand gelukt was in de jaren dat die cursus bestond…. Ook kregen we toen de Orfa Kim cup, de wisselbeker die ieder seizoen uitgereikt werd aan een speciale baas/hondcombinatie. En die prijs was me veel liever dan welke andere prijs dan ook, wat was ik trots ! Ook werd me toen gevraagd of ik stagiere wilde worden en dus hondentrainer als alles goed ging. Natuurlijk wilde ik dat ! En dat doe ik nu al 4 jaar met veel plezier, ik geef Gehoorzame Hond, Puppytraining en sinds kort Doggydance.
Ook Doggydance begon met jou…..
We hebben samen 1 seizoen Behendigheid gedaan, op jouw tempo (heerlijk langzaam en dus goed bij te houden), 1 seizoen Flyball (waarna je het nog steeds achterlijk vond dat je je poot ergens op moest zetten om die bal te krijgen dus daar zijn we lekker mee gestopt) en nog een paar seizoenen gehoorzaamheid (wat je ook niet leuk vond om te doen, omdat het nogal eentonig was en het was veel leuker om de andere honden uit te dagen, maar dat vond ik weer niet goed…).
Toen kwam het bericht dat de foto’s die ik had laten maken van jouw heupen niet goed waren. Je had geen HD, maar je had al artrose, terwijl je pas 3 jaar oud was….. dat was een enorme schok, maar vol goede moed gingen we naar de acupunctuurdierenarts, probeerden voedingssupplementen, hielden je conditie op peil met zwemmen, heuveltjes lopen, lekker rennen, massages, gingen naar de orthomanueel handelende dierenarts enz. enz. En het bleef lekker hartstikke goed gaan, ondanks dat de vooruitzichten waren dat je waarschijnlijk geen jaar meer te leven had…
Toen we dit bericht hadden gehoord, zijn we Doggydance gaan doen. Dat vond je hartstikke leuk, lekker rondjes draaien voor de baas, poten geven, onder de baas lopen en toneelstukjes opvoeren (leuk was dat he, leeuw spelen op Paul Simon – The Lion sleeps tonight !) Ook hebben we nog met een doggydancewedstrijd meegedaan, niet om te winnen, maar gewoon om dat samen te kunnen doen, terwijl je er toen eigenlijk niet meer had kunnen zijn ! Er zijn video-opnames gemaakt en die koester ik!
In die tijd heb ik ook besloten dat er een rottweilerpupje bij zou komen en dat is Didi geworden. De liefde voor het ras is met jou begonnen, ondanks dat je door je gebrekkige socialisatie niet een hond bent die je zomaar bij Jan en alleman neer kunt zetten zonder dat er brokken zouden kunnen komen…. Maar voor mij en voor degenen die je kende ben je een fantastische hond !
Toen ik het slechte nieuws hoorde, heb ik direct een afspraak met jou gemaakt: als je het leven niet meer zo leuk vindt en de vonk met levenslust begint te doven en je wilt wel dingen maar je kunt ze niet meer doen (zoals heerlijk rennen met Lotje en Didi), moet ik de juiste beslissing voor jou nemen en je dan de rust geven die je verdiend hebt. Ook al verscheurt het mijn hart, wat het nu dus doet.
Je bent de Oervader van mijn hondenleven en ik had je graag een leuk eerste levensjaar gegeven, waardoor je nu misschien nog helemaal niet op het punt beland zou zijn dat het allemaal niet meer gaat…..
Een klein beetje troost geeft de gedachte dat je de laatste 5 jaar in ieder geval een heerlijk hondenleven hebt gehad met mij waar je zo verliefd op was, met Lotje waar je zo uitbundig mee kon rennen, die je helemaal aflebberde als je de kans kreeg (je vrouwtje trouwens ook), met Didi die je netjes hebt helpen opvoeden en die een ontzettend lieve hond is geworden mede dankzij jouw bemoeienis, en nog even met Kes, die jij wel probeerde uit te dagen om te spelen, maar die dat helaas niet begrijpt omdat ze waarschijnlijk nog nooit met andere honden heeft gespeeld. Maar ze mag wel als ze zich niet fijn voelt tegen je aan komen liggen.
En op de valreep nog een heerlijke tijd gehad op Texel, lekker graven, ravotten, snurken, weer graven, ravotten en snurken enz. Zelfs midden in de nacht zijn we naar het strand gegaan, wat je in eerste instantie maar een beetje gek vond, maar ja, ’s nachts kun je ook graven toch ?
Lieve lieve lieve Jack, ik ben ontzettend verscheurd door verdriet en zie door de tranen bijna niet meer wat ik schrijf. Ik wil je ontzettend bedanken voor alle inzicht die ik door jou heb gekregen, alle liefde die ik onvoorwaardelijk van je kreeg en je trouw, steun, gekke dingen, lieve blikken, moppige kop en alle verbazingwekkende momenten, ontroerende momenten, uitingen van tevredenheid, blijdschap en vooral voor jou als Mijn Soulmate.
Rust zacht, ik zal je zo ontzettend missen en hoeveel andere hondjes ik ook om me heen heb, jij zult altijd Mijn Meest Speciale Hond blijven. Mijn Dr. Jackyll, Mr. Hyde, Bolle, Bullebak, lekker Monster, Lieffie, Maffe Graver, Heerlijke Brombeer……. Tot Ooit ! Ik hou van je !
Dinsdagavond 22 maart heeft de dierenarts bij mij thuis Jack rustig in laten slapen, in mijn armen, met kusjes op zijn lieve hoofd en omringd door Didi, Lotje, Kes en zijn vroegere mede-eigenaar. Zo bijzonder als Jack was, zo bijzonder wordt mijn aandenken aan hem, een deel van hem draag ik op mijn hart en zo zal hij altijd bij me zijn……
Annet
