Mijn "omaatje", wat mis ik je....
Geplaatst: wo jun 01, 2005 12:23 pm
Pablo, onze "oma", mocht bijna 14 jaar worden. Ik ben bij de geboorte geweest bijna 14 jaar geleden en 16 februari was ik erbij toen ze haar laatste adem uitblies.......ben er kapot van geweest...het gaat steeds beter......gelukkig.
De klachten die ze had waren heel complex en nauwelijks zichtbaar, wat we wel zagen was dat ze erg veel water dronk, 9 bakken water in de 24 uur.
S'nachts kon ze haar plas niet ophouden doordat er zoveel in haar blaas zat en liet ze de urine zo lopen, ze had het helemaal niet in de gaten.
Op maandag was het zo erg dat ik een waterballet in de gang had.......toch maar naar de dierenarts, misschien is haar blaas wel verzakt, dacht ik nog. Ouderdoms verschijnselen...mag toch?? als je bijna 14 jaar bent??
Maar we kregen een klap in onze maag......na bloedonderzoek bleek dat "omaatje" de bloedsuikers, niet te meten hoog had, daardoor een lever en nierfalen en nog een ziekte onder de leden had waar ik de naam even van kwijt ben......
De mededeling van onze dierenarts was..."het is tijd voor bezinning en afscheid nemen"...... Die woorden dreunen nog in mijn hoofd.....
Afgesproken dat ze woensdag avond om 21.00 uur zou komen, bij ons thuis.
De husky's wou ik erbij hebben...Xena is nu 7 jaar en is als pup van 5 weken bij ons gekomen die moet erbij zijn...anders zou ze gaan zoeken...en Kaska een dochter van Xena was er automatisch ook bij, zij is nu net 1 jaar geworden.
Vol onbegrip hebben we de laatste dagen doorgebracht met Pablo, we zagen niet dat ze zo erg ziek was....tuurlijk ze werd oud maar verder...soms als een lammetje in de wei......
Ik troost mezelf door me voor te houden dat we het echte lijden voor zijn geweest.
Op de bewuste avond is onze oudste zoon naar opa gegaan...die kon zelfs niet in huis zijn......zo erg vondt hij het.
De jongste is erbij gebleven totdat Pablo in diepe slaap was en is toen naar boven gegaan.
Mijn man, mijn moeder en ik samen met de husky's hebben het laatste stukje samen met Pablo op de grond doorgebracht, in de keuken waar ze altijd lag op haar eigen plekje.
Het was goed zo......
Mijn man heeft het ouwe lijfje van haar achterin de bus van de dierenarts gelegd in een mand die er in stond, gaf haar een tik op d'r kont en zei....."doe de groeten aan Pa en Ma", en liep met een dikke keel weer naar binnen.....
Ondertussen stonden Xena en Kaska voor de ramen te kijken samen met mijn moeder...die zagen dat Pablo weg ging....hebben geroken dat ze er niet meer was......en hebben geen moment gezocht.
Maar wat missen we onze "oma".
De klachten die ze had waren heel complex en nauwelijks zichtbaar, wat we wel zagen was dat ze erg veel water dronk, 9 bakken water in de 24 uur.
S'nachts kon ze haar plas niet ophouden doordat er zoveel in haar blaas zat en liet ze de urine zo lopen, ze had het helemaal niet in de gaten.
Op maandag was het zo erg dat ik een waterballet in de gang had.......toch maar naar de dierenarts, misschien is haar blaas wel verzakt, dacht ik nog. Ouderdoms verschijnselen...mag toch?? als je bijna 14 jaar bent??
Maar we kregen een klap in onze maag......na bloedonderzoek bleek dat "omaatje" de bloedsuikers, niet te meten hoog had, daardoor een lever en nierfalen en nog een ziekte onder de leden had waar ik de naam even van kwijt ben......
De mededeling van onze dierenarts was..."het is tijd voor bezinning en afscheid nemen"...... Die woorden dreunen nog in mijn hoofd.....
Afgesproken dat ze woensdag avond om 21.00 uur zou komen, bij ons thuis.
De husky's wou ik erbij hebben...Xena is nu 7 jaar en is als pup van 5 weken bij ons gekomen die moet erbij zijn...anders zou ze gaan zoeken...en Kaska een dochter van Xena was er automatisch ook bij, zij is nu net 1 jaar geworden.
Vol onbegrip hebben we de laatste dagen doorgebracht met Pablo, we zagen niet dat ze zo erg ziek was....tuurlijk ze werd oud maar verder...soms als een lammetje in de wei......
Ik troost mezelf door me voor te houden dat we het echte lijden voor zijn geweest.
Op de bewuste avond is onze oudste zoon naar opa gegaan...die kon zelfs niet in huis zijn......zo erg vondt hij het.
De jongste is erbij gebleven totdat Pablo in diepe slaap was en is toen naar boven gegaan.
Mijn man, mijn moeder en ik samen met de husky's hebben het laatste stukje samen met Pablo op de grond doorgebracht, in de keuken waar ze altijd lag op haar eigen plekje.
Het was goed zo......
Mijn man heeft het ouwe lijfje van haar achterin de bus van de dierenarts gelegd in een mand die er in stond, gaf haar een tik op d'r kont en zei....."doe de groeten aan Pa en Ma", en liep met een dikke keel weer naar binnen.....
Ondertussen stonden Xena en Kaska voor de ramen te kijken samen met mijn moeder...die zagen dat Pablo weg ging....hebben geroken dat ze er niet meer was......en hebben geen moment gezocht.
Maar wat missen we onze "oma".