Pablo, onze "oma", mocht bijna 14 jaar worden. Ik ben bij de geboorte geweest bijna 14 jaar geleden en 16 februari was ik erbij toen ze haar laatste adem uitblies.......ben er kapot van geweest...het gaat steeds beter......gelukkig.
De klachten die ze had waren heel complex en nauwelijks zichtbaar, wat we wel zagen was dat ze erg veel water dronk, 9 bakken water in de 24 uur.
S'nachts kon ze haar plas niet ophouden doordat er zoveel in haar blaas zat en liet ze de urine zo lopen, ze had het helemaal niet in de gaten.
Op maandag was het zo erg dat ik een waterballet in de gang had.......toch maar naar de dierenarts, misschien is haar blaas wel verzakt, dacht ik nog. Ouderdoms verschijnselen...mag toch?? als je bijna 14 jaar bent??
Maar we kregen een klap in onze maag......na bloedonderzoek bleek dat "omaatje" de bloedsuikers, niet te meten hoog had, daardoor een lever en nierfalen en nog een ziekte onder de leden had waar ik de naam even van kwijt ben......
De mededeling van onze dierenarts was..."het is tijd voor bezinning en afscheid nemen"...... Die woorden dreunen nog in mijn hoofd.....
Afgesproken dat ze woensdag avond om 21.00 uur zou komen, bij ons thuis.
De husky's wou ik erbij hebben...Xena is nu 7 jaar en is als pup van 5 weken bij ons gekomen die moet erbij zijn...anders zou ze gaan zoeken...en Kaska een dochter van Xena was er automatisch ook bij, zij is nu net 1 jaar geworden.
Vol onbegrip hebben we de laatste dagen doorgebracht met Pablo, we zagen niet dat ze zo erg ziek was....tuurlijk ze werd oud maar verder...soms als een lammetje in de wei......
Ik troost mezelf door me voor te houden dat we het echte lijden voor zijn geweest.
Op de bewuste avond is onze oudste zoon naar opa gegaan...die kon zelfs niet in huis zijn......zo erg vondt hij het.
De jongste is erbij gebleven totdat Pablo in diepe slaap was en is toen naar boven gegaan.
Mijn man, mijn moeder en ik samen met de husky's hebben het laatste stukje samen met Pablo op de grond doorgebracht, in de keuken waar ze altijd lag op haar eigen plekje.
Het was goed zo......
Mijn man heeft het ouwe lijfje van haar achterin de bus van de dierenarts gelegd in een mand die er in stond, gaf haar een tik op d'r kont en zei....."doe de groeten aan Pa en Ma", en liep met een dikke keel weer naar binnen.....
Ondertussen stonden Xena en Kaska voor de ramen te kijken samen met mijn moeder...die zagen dat Pablo weg ging....hebben geroken dat ze er niet meer was......en hebben geen moment gezocht.
Maar wat missen we onze "oma".
Mijn "omaatje", wat mis ik je....
Joke ik moet je zeggen...eerlijk....Pablo is de aanleiding dat we hier kunnen praten, huilen, verwerken en vooral herdenken.....en ik moet je zeggen dat ondanks ik hier regelmatig met tranen in mij ogen zit te lezen, het vreselijk veel troost geeft en dat ik nu kan terug denken met een gevoel van vertedering......het hele scherpe is eraf..gelukkig.....niet dat het verdriet minder is maar het is anders...dat heb geloof ik al eerder ergens gezegt, het is echtzo...het verdriet wordt niet minder maar anders....... :wink:
Nou, dat is dan een troost om te weten.
Want eerst denk je dat je daar nooit meer van los komt.
Die grote grijze kop, die schrandere oogopslag, die zelfbewuste houding.
En ook: die stormachtige energie die ik ook nog in zijn ogen zag toen hij al heel erg ziek was...
Maar jouw "omaatje" heeft dus fijn thuis kunnen blijven.
Want eerst denk je dat je daar nooit meer van los komt.
Die grote grijze kop, die schrandere oogopslag, die zelfbewuste houding.
En ook: die stormachtige energie die ik ook nog in zijn ogen zag toen hij al heel erg ziek was...
Maar jouw "omaatje" heeft dus fijn thuis kunnen blijven.
Hoewel Pablo al een gezegende leeftijd had ging het toch nog erg plotseling he?
Wat zul je hem missen.
Zelf ben ik gek op oudere en rijpere honden.Ze hebben zoiets wijs over zich en hebben een natuurlijke charme die ik bij een pup nog nooit heb kunnen ontdekken.
Wat zul je hem missen.
Zelf ben ik gek op oudere en rijpere honden.Ze hebben zoiets wijs over zich en hebben een natuurlijke charme die ik bij een pup nog nooit heb kunnen ontdekken.
Hoeveel dieren je ook in huis haalt,diegene die je achter liet vergeet je nooit
Groetjes Marion
Joke schreef:Nou, dat is dan een troost om te weten.
Want eerst denk je dat je daar nooit meer van los komt.
Die grote grijze kop, die schrandere oogopslag, die zelfbewuste houding.
En ook: die stormachtige energie die ik ook nog in zijn ogen zag toen hij al heel erg ziek was...
Maar jouw "omaatje" heeft dus fijn thuis kunnen blijven.
ja mijn omaatje is thuis gestorven....ik kon het niet opbrengen om haar weg te brengen......er was ook geen accute aktie nodig gelukkig, we konden rustig afspreken enzo...maar ja dat haalt niks van het verdriet weg hoor......
Wat jij hebt gezien bij Smaug, dat stormachtige , levenslustige misschien wel, maakt het er ook niet makkelijker op !
De dierenarts was hier in huis en toen ging Pablo nog even rustig wat lopen eten uit de voerbak.......het is allemaal zooooo raar en onwezelijk...jou Smaug was erg ziek, Pablo was ook erg ziek maar daar zag je niks aan....alleen dat ze ouder werd en ontzettend veel water dronk en daardoor incontinent was.
Smaug kon bijna niet meer lopen vertelde je en je zag aan heel zijn houding dat hij moe was en uitgeput.......ach ach ach........wat is het toch allemaal moeilijk.......we hopen dat we het goeie hebben gedaan en we moeten er op vertrouwen dat ze het nu beter hebben daar, dan dat ze het hier hadden....niet dan?
aslan schreef:Hoewel Pablo al een gezegende leeftijd had ging het toch nog erg plotseling he?
Wat zul je hem missen.
Zelf ben ik gek op oudere en rijpere honden.Ze hebben zoiets wijs over zich en hebben een natuurlijke charme die ik bij een pup nog nooit heb kunnen ontdekken.
Ja Pablo was bijna 14 jaar en we hebben erg van haar mogen genieten en zij hopenlijk van ons.........en afscheid nemen komt nooit gelegen......dat weten we inmiddels allemaal......helaas.
Wij hebben daarbij twee nestjes gehad met Xena en ik moet je zeggen dat elke leeftijd charmes heeft........net zoals met mijn jongens....toen ze baby waren kon ik er eindeloos van genieten maar nu ze volwassen zijn ook, al die tijd die er tussen ligt...ook......dat heb ik met de pup's ook. We hebben ieder jaar een reunie en ik vind het iedere keer nog gezellig en de pup's, inmiddels volwassen, kennen me nog aan mijn stem.....heerlijk !!
Re: Mijn "omaatje", wat mis ik je....
Een dagje te laat maar beter laat als nooit. 
Pablo trippel jij nog wel eens met je vrouwtje mee of heb je je rust gevonden ondertussen?
Cora,ik denk aan je lieverd.
Pablo trippel jij nog wel eens met je vrouwtje mee of heb je je rust gevonden ondertussen?
Cora,ik denk aan je lieverd.
Hoeveel dieren je ook in huis haalt,diegene die je achter liet vergeet je nooit
Groetjes Marion
Re: Mijn "omaatje", wat mis ik je....
Ja het gemis is er nog.........zelfs na zoveel jaar........af en toe "hoor" ik pablo nog meelopen of blaffen tegen een luchtballon die over het huis gaat..........achja de herinneringen blijven zoet..........maar het gemis is er niet minder om........
Dank je lief vriendinnetje je dat je ook aan haar hebt gedacht...........
Dank je lief vriendinnetje je dat je ook aan haar hebt gedacht...........
Re: Mijn "omaatje", wat mis ik je....
Sterkte Cora,het blijft moeilijk,hoe lang of kort ze er ook niet meer mogen zijn.
Ineke
Ineke
Geisha
*18-08-1999-10-01-2013
*18-08-1999-10-01-2013