Begraven of cremeren?
Geplaatst: di jun 07, 2005 7:42 am
De dood.
Eens moeten we het onvermijdelijke onder ogen zien. De dood is geen vies woord; U moet de dood niet beschouwen als het ergste wat Uw hond kan overkomen, ook al voelt dit wel zo. De dood is nu eenmaal een onderdeel van het leven. Je moet de dood aanvaarden. Het is toegestaan om ouder te worden. Het is onvermijdelijk en aanvaardbaar om ouderdomskwaaltjes te krijgen. Maar dit mag op geen enkele manier de relatie tussen U en Uw hond in de weg staan. We moeten ons goed realiseren dat de hersenen van het dier niet in staat zijn de onvermijdelijkheid van de dood te beseffen. Dieren worden niet vol afgrijzen oud.
Dieren weten niet wat tijd is de tijd drukt niet zwaar op hun bewustheid, zoals bij mensen het geval is.
Veel mensen zijn niet op de hoogte van het verschil in levensduur tussen de verschillende rassen onderling. Die leeftijdsduur varieert normaal gesproken van acht tot zestien jaar. Vele van ons beseffen misschien niet dat de grootste rassen maar half zo oud worden als de allerkleinste honden, de uitzonderingen daargelaten. Maar er is één belangrijke boodschap; de kwaliteit van het leven is oneindig veel belangrijker dan de lengte ervan.
Samengevat:
geniet samen met Uw hond van het leven en bewaar, als zijn leven ten einde is, een speciaal plekje in Uw herinnering voor deze unieke relatie. Laat U niet overmannen door verdriet. Vier het voortgaan van het leven door Uw grenzeloze liefde te delen met een nieuw hondje dat de genegenheid die U hem kunt geven heel hard nodig heeft!
Practische aspecten van de dood.
Er zijn een paar zaken rond de dood die iedereen die een hond heeft zou moeten weten. U moet alles duidelijk met Uw partner bespreken. Het moet niet zo zijn dat pas als de dood voor de deur staat U gaat nadenken over redelijke alternatieven. Wij kunnen een hond niet vragen naar een keuze over zijn dood, wij moeten daar over nadenken en overleggen met de andere gezinsleden om samen tot een beslissing te komen over de eventuele dood van ons huisdier. We moeten de dood niet vrezen of weerzinwekkend vinden. Een hond die sterft valt gewoon in een eeuwigdurende slaap. Door de dood verandert Uw hond niet opeens in een weerzinwekkend monster. Uw mooie hond gaat niet voor Uw ogen over tot ontbinding en verspreidt ook niet meteen een afschuwelijke stank. U hoeft er dus ook niet bang voor te zijn als de hond thuis sterft, om Uw kinderen deze ervaring met U te laten delen. Veel oudere honden sterven in hun slaap, 's nachts wanneer het lichaam in rust is. In dit geval vindt U Uw hond 's morgens alsof hij vredig ligt te slapen. De ogen kunnen open of gesloten zijn. Dit is voor de meeste hondeneigenaren hun grootste wens. Als U s morgens Uw hond vind en U hebt vastgesteld dat hij dood is, schrik dan niet als U ziet dat hij s'nachts zijn ontlasting laten lopen heeft. Ruim het gewoon op en leg de hond op een schone ondergrond:' liefst een deken waarmee U hem ook kunt bedekken. U kunt de hond niet warm houden, maar zowel in de dood als tijdens het leven moet er waardigheid zijn. Als het einde van Uw hond nabij is en U bent gewoon thuis, leg hem dan op een deken. Als hij deze bevuilt neemt U gewoon een schone deken, U kunt deze ook gebruiken om hem naar de dierenarts te brengen als het einde is gekomen. Als U of andere gezinsleden 's nachts bij de stervende hond willen blijven, doe dat dan gerust. Dat wil zeggen, alleen als u niet zo geschokt bent dat U de laatste levensuren van de hond verstoort. Als de hond geen erge pijn heeft en gewoon van ouderdom sterft, is er geen enkele reden waarom de hond niet thuis zou sterven in zijn eigen veilige omgeving bij de mensen van wie hij houd en die altijd van hem zullen houden. Het gezamenlijk ervaren van iets dat zo natuurlijk, belangrijk en fundamenteel is als de dood kan de gezinsleden bij elkaar brengen. Als kinderen de dood van een huisdier meemaken zullen ze ook minder angst voor de dood hebben. Als het maar enigszins mogelijk is moet een hond tot het einde toe thuisblijven. Het vertrouwde thuis is in zijn laatste momenten veel geruststellender dan de steriele omgeving van een vreemde, dierenkliniek waarbij de meeste honden alleen al de rillingen krijgen bij het betreden van het pand.
Euthanasie.
Niemand kan U vertellen wanneer U Uw huisdier uit zijn lijden moet verlossen. U moet afgaan op wat Uw dierenarts zegt, wat de hond U duidelijk maakt en wat Uw hart u ingeeft. Als U twijfelt over de prognose van de dierenarts moet U een andere deskundige ook om raad vragen. Besluit nooit overhaast tot euthanasie als U nog twijfelt. Schuldgevoelens maken Uw verdriet alleen maar groter. Als U tot de conclusie bent gekomen dat er geen andere mogelijkheid is dan euthanasie zult U uw hond naar de dierenarts moeten brengen om hem in te laten slapen. Als U of andere gezinsleden de laatste ogenblikken in het leven van de hond willen delen door bij hem te zijn en hem misschien in de armen te houden, zeg dan gerust tegen de dierenarts wat Uw wensen zijn. Het zal maar zelden zijn dat een dierenarts zo'n aangrijpend verzoek weigert. Doet hij dit wel, dan zult U een andere dierenarts moeten zoeken. Als U bang bent dat U zich bij de dierenarts laat gaan, omhels dan Uw hond voor het laatst, ga weg en kom niet meer terug. Sommige mensen kunnen voor de rest van hun leven gekweld worden door het beeld van hun geliefde hond die dood in hun armen ligt. Die mensen kunnen zich beter hun kameraad herinneren zoals hij eruit zag toen hij nog in leven was. Hoe Uw keuze ook uitvalt, het is een persoonlijke keus en niemand zal U die verwijten. Doe wat Uw hart U ingeeft en Uw hond zal weten dat U tot het laatst bij hem bent gebleven. Als Uw hond thuis in Uw armen sterft, wees dan niet bang om uitdrukking te geven aan Uw verdriet. De dood laat de levende de pijn van eenzaamheid en een verschrikkelijke leegte na.
Crematie.
Voordat U de hulp van een dierenarts inroept, hebt U hopelijk al besloten, of U Uw hond wilt laten cremeren, of dat U voor en andere methode kiest. De meest voorkomende en minst kostbare manieren zijn nog steeds: het dier bij de dierenarts laten inslapen en het daar dan achter te laten. Het wordt dan door de ophaaldienst naar een destructiebedrijf gebracht. Is het dier thuis gestorven, dan kan men het dier zelf naar een asiel brengen of het laten weghalen, waarna door het asiel de nodige maatregelen worden getroffen. Vele zullen hiermee echter de grootste moeite hebben en daarom dankbaar gebruik maken van de mogelijkheid tot crematie, die er nu gelukkig is, dank zij het oprichten van een aantal crematoria voor dieren. Men kan het dier zelf wegbrengen, maar het ook door een ambulance laten weghalen. Bij de dierenarts zult U hierover alle inlichtingen kunnen verkrijgen. De meeste mensen zullen dan ook voor deze laatste mogelijkheid kiezen. De dierenarts zal zijn client meestal aanraden de hond te laten cremeren. Hij denkt praktisch, niet emotioneel. Maar U moet afgaan op wat Uw hart en Uw verstand U ingeven om tot een zinvolle beslissing te komen voor U zelf en voor niemand anders. Als U van plan bent de as van Uw hond in een speciale urn te bewaren of de as uit te strooien op een plaats die een speciale betekenis voor U heeft, zult U bereid moeten zijn extra kosten daarvan te betalen. Wanneer in een bepaald crematorium dieren gecremeerd worden, wordt dat collectief gedaan. Als U de as van Uw hond wil bewaren dan zal Uw hond apart gecremeerd moeten worden. Alle kosten zijn dan voor Uw rekening omdat de kosten voor één hond net zo hoog zijn als voor een groep. Als U sterk voor deze mogelijkheid voelt probeer dan van te voren met het crematorium alle bijzonderheden te regelen. Als U dit namelijk niet doet, komt U plotseling voor een voldongen feit te staan, zeer tegen Uw in. Dit geldt voor alle minder gebruikelijke methodes. In het crematorium wordt op een eerbiedwaardige manier afscheid van Uw hond genomen, vaak plaats men er een knuffel van het dier, en een kaarsje. Vaak is er ook de mogelijkheid om nog even alleen met je geliefde huisdier te zijn. Er zijn ook mensen die ter plaatse afscheid nemen via een gedicht, waarin ze hun dank en liefde voor de hond uitspreken.
Thuis begraven.
Vroeger werden honden meestal in de tuin begraven of op een mooi plekje in het bos. Ter herdenking werd er dan een boompje geplant of werd er een soort monument neergezet op de plaats waar de hond begraven lag. Vaak maakte men zelf een grafschrift. Tegenwoordig wordt dit niet zo veel meer gedaan, om de eenvoudige reden dat de meeste van ons geen achtertuin of stukje bos tot onze beschikking hebben, en daarbij is het in bepaalde gemeentes niet toegestaan.
Formeel begraven.
Omtrent het begraven en cremeren bestaan er in verschillende landen verschillende gebruiken. Vooral in Engeland en Amerika treft men begraafplaatsen voor huisdieren aan en grafstenen en grafmonumenten. Soms worden dieren zelfs gebalsemd. Ook in Nederland zijn er begraafplaatsen voor huisdieren. Mocht U dus besluiten tot een formele begrafenis, dan zal Uw dierenarts U ongetwijfeld hieromtrent inlichtingen en goede raad willen verschaffen. Het getuigt niet van harteloosheid als U nagaat wat de verschillende mogelijkheden zijn in het geval dat Uw huisdier komt te overlijden. De meeste boeken over huisdieren vertellen niet wat de psychologische en economische problemen zijn. Door dit niet te doen, ontkennen ze de werkelijkheid van de dood. Als U dit alles al heeft gelezen heeft U ongetwijfeld het beste met Uw huisdier voor. Wat U ook besluit te doen ter nagedachtenis van Uw hond, het zal de juiste keuze zijn omdat hij in Uw ogen juist is.
Eens moeten we het onvermijdelijke onder ogen zien. De dood is geen vies woord; U moet de dood niet beschouwen als het ergste wat Uw hond kan overkomen, ook al voelt dit wel zo. De dood is nu eenmaal een onderdeel van het leven. Je moet de dood aanvaarden. Het is toegestaan om ouder te worden. Het is onvermijdelijk en aanvaardbaar om ouderdomskwaaltjes te krijgen. Maar dit mag op geen enkele manier de relatie tussen U en Uw hond in de weg staan. We moeten ons goed realiseren dat de hersenen van het dier niet in staat zijn de onvermijdelijkheid van de dood te beseffen. Dieren worden niet vol afgrijzen oud.
Dieren weten niet wat tijd is de tijd drukt niet zwaar op hun bewustheid, zoals bij mensen het geval is.
Veel mensen zijn niet op de hoogte van het verschil in levensduur tussen de verschillende rassen onderling. Die leeftijdsduur varieert normaal gesproken van acht tot zestien jaar. Vele van ons beseffen misschien niet dat de grootste rassen maar half zo oud worden als de allerkleinste honden, de uitzonderingen daargelaten. Maar er is één belangrijke boodschap; de kwaliteit van het leven is oneindig veel belangrijker dan de lengte ervan.
Samengevat:
geniet samen met Uw hond van het leven en bewaar, als zijn leven ten einde is, een speciaal plekje in Uw herinnering voor deze unieke relatie. Laat U niet overmannen door verdriet. Vier het voortgaan van het leven door Uw grenzeloze liefde te delen met een nieuw hondje dat de genegenheid die U hem kunt geven heel hard nodig heeft!
Practische aspecten van de dood.
Er zijn een paar zaken rond de dood die iedereen die een hond heeft zou moeten weten. U moet alles duidelijk met Uw partner bespreken. Het moet niet zo zijn dat pas als de dood voor de deur staat U gaat nadenken over redelijke alternatieven. Wij kunnen een hond niet vragen naar een keuze over zijn dood, wij moeten daar over nadenken en overleggen met de andere gezinsleden om samen tot een beslissing te komen over de eventuele dood van ons huisdier. We moeten de dood niet vrezen of weerzinwekkend vinden. Een hond die sterft valt gewoon in een eeuwigdurende slaap. Door de dood verandert Uw hond niet opeens in een weerzinwekkend monster. Uw mooie hond gaat niet voor Uw ogen over tot ontbinding en verspreidt ook niet meteen een afschuwelijke stank. U hoeft er dus ook niet bang voor te zijn als de hond thuis sterft, om Uw kinderen deze ervaring met U te laten delen. Veel oudere honden sterven in hun slaap, 's nachts wanneer het lichaam in rust is. In dit geval vindt U Uw hond 's morgens alsof hij vredig ligt te slapen. De ogen kunnen open of gesloten zijn. Dit is voor de meeste hondeneigenaren hun grootste wens. Als U s morgens Uw hond vind en U hebt vastgesteld dat hij dood is, schrik dan niet als U ziet dat hij s'nachts zijn ontlasting laten lopen heeft. Ruim het gewoon op en leg de hond op een schone ondergrond:' liefst een deken waarmee U hem ook kunt bedekken. U kunt de hond niet warm houden, maar zowel in de dood als tijdens het leven moet er waardigheid zijn. Als het einde van Uw hond nabij is en U bent gewoon thuis, leg hem dan op een deken. Als hij deze bevuilt neemt U gewoon een schone deken, U kunt deze ook gebruiken om hem naar de dierenarts te brengen als het einde is gekomen. Als U of andere gezinsleden 's nachts bij de stervende hond willen blijven, doe dat dan gerust. Dat wil zeggen, alleen als u niet zo geschokt bent dat U de laatste levensuren van de hond verstoort. Als de hond geen erge pijn heeft en gewoon van ouderdom sterft, is er geen enkele reden waarom de hond niet thuis zou sterven in zijn eigen veilige omgeving bij de mensen van wie hij houd en die altijd van hem zullen houden. Het gezamenlijk ervaren van iets dat zo natuurlijk, belangrijk en fundamenteel is als de dood kan de gezinsleden bij elkaar brengen. Als kinderen de dood van een huisdier meemaken zullen ze ook minder angst voor de dood hebben. Als het maar enigszins mogelijk is moet een hond tot het einde toe thuisblijven. Het vertrouwde thuis is in zijn laatste momenten veel geruststellender dan de steriele omgeving van een vreemde, dierenkliniek waarbij de meeste honden alleen al de rillingen krijgen bij het betreden van het pand.
Euthanasie.
Niemand kan U vertellen wanneer U Uw huisdier uit zijn lijden moet verlossen. U moet afgaan op wat Uw dierenarts zegt, wat de hond U duidelijk maakt en wat Uw hart u ingeeft. Als U twijfelt over de prognose van de dierenarts moet U een andere deskundige ook om raad vragen. Besluit nooit overhaast tot euthanasie als U nog twijfelt. Schuldgevoelens maken Uw verdriet alleen maar groter. Als U tot de conclusie bent gekomen dat er geen andere mogelijkheid is dan euthanasie zult U uw hond naar de dierenarts moeten brengen om hem in te laten slapen. Als U of andere gezinsleden de laatste ogenblikken in het leven van de hond willen delen door bij hem te zijn en hem misschien in de armen te houden, zeg dan gerust tegen de dierenarts wat Uw wensen zijn. Het zal maar zelden zijn dat een dierenarts zo'n aangrijpend verzoek weigert. Doet hij dit wel, dan zult U een andere dierenarts moeten zoeken. Als U bang bent dat U zich bij de dierenarts laat gaan, omhels dan Uw hond voor het laatst, ga weg en kom niet meer terug. Sommige mensen kunnen voor de rest van hun leven gekweld worden door het beeld van hun geliefde hond die dood in hun armen ligt. Die mensen kunnen zich beter hun kameraad herinneren zoals hij eruit zag toen hij nog in leven was. Hoe Uw keuze ook uitvalt, het is een persoonlijke keus en niemand zal U die verwijten. Doe wat Uw hart U ingeeft en Uw hond zal weten dat U tot het laatst bij hem bent gebleven. Als Uw hond thuis in Uw armen sterft, wees dan niet bang om uitdrukking te geven aan Uw verdriet. De dood laat de levende de pijn van eenzaamheid en een verschrikkelijke leegte na.
Crematie.
Voordat U de hulp van een dierenarts inroept, hebt U hopelijk al besloten, of U Uw hond wilt laten cremeren, of dat U voor en andere methode kiest. De meest voorkomende en minst kostbare manieren zijn nog steeds: het dier bij de dierenarts laten inslapen en het daar dan achter te laten. Het wordt dan door de ophaaldienst naar een destructiebedrijf gebracht. Is het dier thuis gestorven, dan kan men het dier zelf naar een asiel brengen of het laten weghalen, waarna door het asiel de nodige maatregelen worden getroffen. Vele zullen hiermee echter de grootste moeite hebben en daarom dankbaar gebruik maken van de mogelijkheid tot crematie, die er nu gelukkig is, dank zij het oprichten van een aantal crematoria voor dieren. Men kan het dier zelf wegbrengen, maar het ook door een ambulance laten weghalen. Bij de dierenarts zult U hierover alle inlichtingen kunnen verkrijgen. De meeste mensen zullen dan ook voor deze laatste mogelijkheid kiezen. De dierenarts zal zijn client meestal aanraden de hond te laten cremeren. Hij denkt praktisch, niet emotioneel. Maar U moet afgaan op wat Uw hart en Uw verstand U ingeven om tot een zinvolle beslissing te komen voor U zelf en voor niemand anders. Als U van plan bent de as van Uw hond in een speciale urn te bewaren of de as uit te strooien op een plaats die een speciale betekenis voor U heeft, zult U bereid moeten zijn extra kosten daarvan te betalen. Wanneer in een bepaald crematorium dieren gecremeerd worden, wordt dat collectief gedaan. Als U de as van Uw hond wil bewaren dan zal Uw hond apart gecremeerd moeten worden. Alle kosten zijn dan voor Uw rekening omdat de kosten voor één hond net zo hoog zijn als voor een groep. Als U sterk voor deze mogelijkheid voelt probeer dan van te voren met het crematorium alle bijzonderheden te regelen. Als U dit namelijk niet doet, komt U plotseling voor een voldongen feit te staan, zeer tegen Uw in. Dit geldt voor alle minder gebruikelijke methodes. In het crematorium wordt op een eerbiedwaardige manier afscheid van Uw hond genomen, vaak plaats men er een knuffel van het dier, en een kaarsje. Vaak is er ook de mogelijkheid om nog even alleen met je geliefde huisdier te zijn. Er zijn ook mensen die ter plaatse afscheid nemen via een gedicht, waarin ze hun dank en liefde voor de hond uitspreken.
Thuis begraven.
Vroeger werden honden meestal in de tuin begraven of op een mooi plekje in het bos. Ter herdenking werd er dan een boompje geplant of werd er een soort monument neergezet op de plaats waar de hond begraven lag. Vaak maakte men zelf een grafschrift. Tegenwoordig wordt dit niet zo veel meer gedaan, om de eenvoudige reden dat de meeste van ons geen achtertuin of stukje bos tot onze beschikking hebben, en daarbij is het in bepaalde gemeentes niet toegestaan.
Formeel begraven.
Omtrent het begraven en cremeren bestaan er in verschillende landen verschillende gebruiken. Vooral in Engeland en Amerika treft men begraafplaatsen voor huisdieren aan en grafstenen en grafmonumenten. Soms worden dieren zelfs gebalsemd. Ook in Nederland zijn er begraafplaatsen voor huisdieren. Mocht U dus besluiten tot een formele begrafenis, dan zal Uw dierenarts U ongetwijfeld hieromtrent inlichtingen en goede raad willen verschaffen. Het getuigt niet van harteloosheid als U nagaat wat de verschillende mogelijkheden zijn in het geval dat Uw huisdier komt te overlijden. De meeste boeken over huisdieren vertellen niet wat de psychologische en economische problemen zijn. Door dit niet te doen, ontkennen ze de werkelijkheid van de dood. Als U dit alles al heeft gelezen heeft U ongetwijfeld het beste met Uw huisdier voor. Wat U ook besluit te doen ter nagedachtenis van Uw hond, het zal de juiste keuze zijn omdat hij in Uw ogen juist is.