Rainbow Bridge Return / De terugkeer van de Regenboog-brug

[Aslan]

Rainbow Bridge Return



The little dog arrived at the Rainbow Bridge, and a pack of dogs
rushed up to greet him. He braced himself, expecting a fight,
but this was the first pack that wagged their tails and kissed
him instead of attacking him.
It was beautiful here, and everyone was nice to him.
None of them had been born in a puppy mill, like he had, and used for
dog-bait fighting and left to die in a shelter because he was a
mix-breed battle-scarred cur and wasn't cute.
They explained why they were waiting... for their humans who loved them.
What is love?" he asked, and God let him go back to earth, and find out.

Warm, and dark, he squeezed in with the others
and waited for the day to be born.
Scared, he held back as long as he could,
but finally got dragged out, by his hind feet. Hands without
fur held him gently and rubbed him dry and opened his mouth
and guided him to a warm nipple with milk
He didn't get a good hold on it,
because one of his big fat brothers pushed him aside.
The human hand moved the other puppy to another
nipple and held his body, so he could drink.
Ahhh, that's better, " he thought, and drank until his jaws
got tired and he curled up to sleep next to his warm hairy mother.
"I remember this," he mused... "Too bad I'll have to grow up to be hit,
left out in the cold and rain, and used
for dog-bait fighting, and die as an unclaimed rescue dog.
I remember what it's like, being a dog." he thought sadly.
That night, he crawled up to his mother and tried to nurse,
but he kept getting pushed off to the side. When they were full,
the big brothers and sisters got their bottoms cleaned and he
finally latched on to a nipple,

but the human hands weren't there
to hold him up, and there wasn't any milk in any of the nipples,
anyway. He was weak and so tiny. It was even hard to stay
upright, and he fell over on his back and couldn't right himself.

So he began to cry, and suddenly the human hands were there,
holding him up and puting a rubber thing in his mouth.
It didn't taste or feel like mother, but it was warm and made
the ache in his tummy go away.

He was having trouble breathing ... His lungs weren't fully
developed, because he had waited too long to join the others
in the womb, as he took one last romp at the Rainbow Bridge.
He could feel the heartbeat of the human, who had laid him on
her chest and covered him with a soft cloth, keeping him warm,
and soothing his boney body with gentle circling touches.

He kept thinking of his new friends who had been so nice to
him at the bridge and asked God if he could go back.
God said "Yes, but not just yet. You wanted to experience Love."

So for several hours (seemed like days but it was dark and he
couldn't tell what time it was), the human supplemented his
feeding and let him experience the warmth of his mother's body
and tongue, and the pile of warm soft littermates. He got weaker,
and the human held him more often, leaving the littermates to
sleep in a pile while he got carressed, kissed, and got to listen
to the heartbeat which was strong and loving.

Finally God came back and asked, "are you ready to come back
to the Rainbow Bridge?" Yes, he responded," with a little sorrow,
because the human didn't want to let him go, and was crying.
He pushed the air out of his lungs and floated back to the
Rainbow Bridge and looked back at the human, who was still
crying and holding the limp body that he had borrowed for his trip.
Thank you, God," he said. "Love is beautiful, and I will wait
near the Bridge and let the human know, when she arrives,
that I loved her, too."

by Joy LaCaille




Een Nederlandse vertaling

De terugkeer van de Regenboog-brug


De kleine hond arriveerde bij de Regenboog-brug, en een meute honden kwam op hem aanstormen om hem te begroeten.
Hij zette zich schrap, omdat hij verwachtte dat hij aangevallen werd, maar dit was de eerste meute honden die hem kwispelend tegemoet kwam en hem kuste in plaats van aan te vallen.

Het was prachtig hier, en iedereen was aardig voor hem. Geen van zijn nieuwe vrienden was geboren bij een broodfokker, zoals hij, en gebruikt voor hondengevechten, en achtergelaten in een asiel omdat hij een kruising was, getekend door de strijd, en niet snoezig.
Ze vertelden hem waarom ze wachtten op de mensen die van ze hielden.
''Wat is liefde''? vroeg hij,…… en God besloot om hem terug te laten keren naar de aarde om dat te ontdekken.

Het was warm en donker, het hondje nestelde zich bij de anderen en wachtte om weder geboren te worden.
Doodsbang was hij. Hij bleef achter zolang hij kon, uiteindelijk werd hij eruit getrokken aan zijn achterpootjes.
Handen zonder bont hielden hem voorzichtig vast en veegden hem teder droog, opende zijn mond en leidde hem naar een warme tepel met melk.
Hij kon hem niet goed vasthouden, want een van zijn dikke broers duwde hem opzij. De menselijke hand schoof de andere pup naar een andere tepel en hield ter ondersteuning zijn lijfje vast zodat hij kon drinken Ahhh, dat is beter dacht hij, en dronk totdat zijn kaakjes er moe van werden, en doezelde in slaap naast zijn warme, harige moeder.

''Ik herinner mij dit'', hij peinsde, jammer dat hij weer op moet groeien om klappen te krijgen, achter gelaten te worden in de koude regen en gebruikt voor hondengevechten en te sterven als een hond die niemand wil.
''Ik herinner mij hoe het was om een hond te zijn'', dacht hij droevig.


Die nacht kroop hij naar zijn moeder en probeerde te drinken, maar de anderen bleven hem maar wegduwen, hij kon er niet bijkomen. Toen ze eindelijk verzadigd waren en hun achterste schoon was gelikt, kon hij eindelijk een tepel bemachtigen.
Maar de menselijke handen waren er niet om hem te ondersteunen en er was in geen enkel tepel nog een druppel melk te vinden.
Hij was zwak en zo klein, het was zelfs moeilijk om recht overeind te blijven, hij viel om, rolde op zijn rug en kon zelf niet meer omhoog komen,

Hij begon heftig te janken, en plotseling waren de mensenhanden daar, ze tilden hem op en duwden een rubber ding in zijn mond. Het smaakte en voelde niet als zijn moeder, maar het was warm en haalde dat rare gevoel uit zijn buikje weg. Even later had hij moeite met ademen, zijn longen waren niet voldoende ontwikkeld, omdat hij te lang had gewacht om zich bij de anderen aan te sluiten toen hij nog snel een stoeipartijtje wilde doen bij de Regenboog-brug.
Hij voelde de hartslag van de mens die hem op haar borst had gelegd en hij werd bedekt met warme zachte stof om hem warm te houden, en zijn benige lijfje werd met zachte tedere bewegingen gemasseerd.

Hij bleef maar denken aan zijn nieuwe vrienden die zo aardig voor hem waren bij de Bridge, en vroeg God of hij terug mocht. ''Ja'', zei God," maar nu nog niet, jij wilde toch weten wat liefde was?"

Dus, voor de komende uren ( het leken wel dagen, maar het was donker en hij kon niet weten hoe laat het was) gaven de mensen hem bijvoeding en lieten hem kennis maken met de warmte van zijn moeders lichaam en haar tong en een hoop warme en zachte metgezellen.
Hij werd steeds zwakker, en de mens pakte hem steeds vaker, ze lieten de andere pups slapen terwijl hij werd vertroetelt en gekust, hij mocht luisteren naar een hartslag die sterk en liefdevol was.

Uiteindelijk kwam God terug en vroeg: ''Ben je klaar om terug te komen naar de Regenboog-brug?" "Ja," gaf hij als antwoord,…… met een beetje spijt, want de mens wilde hem niet laten gaan, die zat te huilen.
Hij drukte de laatste lucht uit zijn longen en zweefde terug naar de Regenboog-brug.

Hij keek nog achterom naar de mens die nog steeds zat te huilen en het levenloze lijfje dat hij geleend had voor zijn reis, nog stevig vast hield.
''Dank je God'' zei hij. ''Liefde is prachtig, en ik zal wachten bij de Regenboog-brug en de mens laten weten, als ze komt, ...
dat ik ook van haar houd.

Geschreven door: Joy LaCaille

[Cora]

Pfft Marion.......dit beschijft 'mijn' Shanna uit het diepst van de ziel.........en dan klopt het toch........."God IS genadig!"

Wordt nu mij ook te veel..........slik....... :cry:


http://xsbb.nl/phpbb/viewtopic.php?id=d ... 1&t=239739

[marleen]

knuffie van mij...

[rosalinda]

het doet mij denken aan een puppie van daisy we hebben het 4 weken mogen hebben en alles gedaan om het te redden . antiebiotica spalkje gemaakt voor het pootje {dat was niet goed ) flesjes geven maar op een nacht om half 3 is het toch gestorven . Jack en ik dikke tranen allebei om dat kleine puppie wat ik in 1hand kon vast houden . We hebben hem een mooi grafje gegeven, het was zo klein maar zoveel verdriet